Titus

Dat Anthony Hopkins klassewerk kan afleveren wisten we al. Wanneer zijn acteertalent dan ook nog eens ten dienste staat van de geschriften van William Shakespeare ontstaat er iets fenomenaals.

Net zoals Romeo & Julliet wordt ook nu Titus, een verhaal over een Romeinse generaal, in een modern kleedje gegoten. Het blijft enkel bij een kleedje, want de film zit vol opzettelijk toegevoegde anachronismen. Geen details, maar opvallende elementen als bijvoorbeeld microfoons of gemotoriseerde voertuigen.

De geheimzinnig geklede acteurs, de symbolische decors, het gruwelijke verhaal, de flitsende, originele en soms verrassende beeldmontage in combinatie met het typische 'Shakespeare-Engels' zorgen voor een unieke mix, die het verhaal in een Oud-Romeinse, maar tegelijkertijd ook in een moderne context plaatst.

De titel refereert naar generaal Titus Andronicus (een fenomenale Anthony Hopkins), die terugkeert van een lange en bloederige oorlog. Omdat de goden blijkbaar een geschenk (lees: offer) willen voor het mogelijk maken van de overwinning, kiest Titus de oudste zoon van krijgsgevangene Tamora (Jessica Lange). Koningin Tamora smeekt tevergeefs voor het leven van haar zoon. Wanneer de nieuwe keizer van Rome (Alan Cumming) verliefd wordt op Tamora, kan zij samen met haar overgebleven zonen de dood van de jongeman wreken. De film demonstreert wat er kan gebeuren als je kwaad met kwaad vergeldt. De ontstellende, wansmakelijke finale is het kers op de taart.

Titus is 2 uur en 40 minuten Shakespeare op zijn best, in een kanjer van een film die geen seconde verveelt.

Tim Somers Helemaal (niet) akkoord? Lees de