Terminator Salvation

De derde, meer dan behoorlijke film uit de Terminator-franchise, eindigde met een enigszins open einde en dus schotelt men ons Terminator Salvation nu voor alsof we in een onvriendelijk restaurant recht hebben op de volgende gang terwijl men ons liever zo snel mogelijk de rekening zou aanbieden. Om maar te zeggen dat deze sequel behoorlijk plichtmatig aanvoelt. Dat er voor de regie geen geschikter kandidaat te vinden was dan McG, die de fameuze gedrochten Charlie's Angels en Charlie's Angels: Full Throttle mocht inblikken, bevestig de verwachting dat het gerecht nergens naar hoeft te smaken; het publiek zal het wel opsmullen.

Deze film speelt zich af in 2018, zo'n tiental jaar na de vorige film. John Connor, voorbestemd om een einde te maken aan de oorlog tussen mens en machines en daarom al 3 films lang het target van de uit de toekomst afkomstige cyborgs, is nu leider van het verzet, een groep overlevenden in een postapocalyptisch Amerika. De beweging heeft het op Skynet gemunt, waar de dodelijke machines geproduceerd worden. Connor moet vooral zijn eigen vader trachten te redden, Kyle Reese, die echter nog maar een tiener is - wat in de context van het verhaal ergens aannemelijk is, al is het ons een vraagteken wie nu eigenlijk ooit door welke tijd heeft gereisd. Dan duikt een nieuwe Terminator op, al is die zich zelf niet meteen bewust van zijn hoedanigheid.

De film beschikt over twee potentieel dramatisch krachtige elementen: de ontmoeting tussen een vader en een zoon - waarbij die laatste wel de oudste is en zijn eigen toekomst moet zien te garanderen - en daarnaast het gegeven dat een wezen zijn eigen hybriditeit moet onder ogen zien. Qua emoties had daar wat ingezeten.

McG heeft het echter niet. Zijn focus ligt op actie en hoewel een goed verhaal zichzelf zou kunnen vertellen, slaagt hij er in net die meest fascinerende verhaalelementen zo zijdelings aan bod te laten komen dat zijn film uit niet veel meer bestaat dan wat (weliswaar vaak spectaculaire) achtervolgingen en gevechten. Ook uit het postapocalyptische gegeven weet hij geen moment enige voelbare dreiging of wanhoop te puren. Bizar dat daar zo'n sterke cast voor kon worden aangetrokken. Van Christian Bale, die tegenwoordig toch een zekere kwaliteit kan garanderen, valt ons dat absoluut tegen. Ook de onwaarschijnlijk getalenteerde maar ongewaardeerde Bryce Dallas Howard heeft niets te bieden. In feite speelt ze nauwelijks een rol in dit verhaal. En ook Helena Bonham Carter maakt slechts oppervlakkig haar opwachting. Opkomende ster Sam Worthington is lang geen Schwarzenegger, maar zijn personage dient dan ook veel menselijker over te komen en dus hoeft hij niet zo nodig een vleesgeworden robot te zijn. Met zijn vertolking valt best te leven, al zit er geen sprankel humor in. Laat u overigens niets wijsmaken: de schijnbare cameo van Arnie is niet meer dan een computersimulatie. Anton Yelchin tenslotte, ook opmerkelijk als Chekov in de nieuwe Star Trek, geeft toch een enigszins menselijke toets aan zijn personage. Deze jonge acteur, momenteel zelfs met beide films in de Amerikaanse blockbuster top 5, gaat nog mooie dingen doen.

Hoewel deze science-fiction-actieprent bijna twee uur onderhoudend is en nergens echt bedenkelijk wordt - de plotgaten buiten beschouwing gelaten - , is dit beslist de zwakste Terminatorfilm. De talloze verwijzingen naar vorige films en het nog in stand gehouden uitgangspunt houden gelukkig een zekere continuïteit in stand zodat we voor het duidelijk te verwachten vijfde deel nog enigszins durven hopen op beterschap.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de