A Tale of Two Sisters

Sterren are a bitch. Als je niet overtuigd bent van Tim Burtons uiteraard wel bijzonder verzorgde nieuwste, plak je daar dan één (zeker een cinematicket waard) of twee (goeie film zonder meer) sterren op? Als je festivalfilm H twee sterren hebt gegeven, wat ie in zekere zin wel waard is (vb. in vergelijking met het vreselijke Souls), krijgt het immens veel sterkere A Tale of Two Sisters er dan maar meteen drie (fantastische film, maar net niet perfect)?

Bah ja. Omdat de tweeënhalf categorie niet bestaat, omdat het meer om de bespreking dan om de score gaat, maar vooral omdat het in deze adaptatie van een Zuid-Koreaans volkssprookje bijzonder lang onduidelijk is wie eigenlijk de bitch van het verhaal is. Eén van de twee zusjes die ergens vandaan weer thuis arriveren, of de stiefmoeder die hen al even koeltjes onthaalt als zij haar bejegenen? Al vlug wordt duidelijk dat de sterkste van de twee haar zusje moet beschermen. Er zit namelijk iets in de kast en de martelingen van zij die mama niet is, zijn subtiel.

Horror huis-clos, we hebben het al eerder gezien maar Jee-Won Kim geeft er een eigen touch aan. Mooie, vloeiende camerabewegingen die sneller glijden naarmate het bloedige einde dichterbij komt. En die zoals de Japanse grootmeesters Kurosawa en Ozu vaak de grond in het oog houden, zij het hier via close-ups van al dan niet bebloede ledematen uit de onderste regionen. De regisseur toont zich een benen- en voetenfetisjist.

Niet alleen krijg je akelige dromen, jute zakken met lijken erin en een kotsscène du jamais vu gepresenteerd. Er is ook nog een evocatie van ?begot- American Beauty, waarbij in één travelling de reacties van alle protagonisten op de finale knal worden getoond. Bovenal blijven de plotwisselingen maar komen. Was er een minuut of tien uit pro- en epiloog geknipt, we smeten zelfs zonder Festival van de Fantastische Film met sterren.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de