Tale of Tales

Moeilijk hoogte te krijgen van Matteo Garrone. De Italiaanse cineast kiest voor heel uiteenlopende projecten, maar slaagt er daardoor ook erg moeilijk in een consequente kwaliteit af te leveren. Hoewel zijn Engelstalige debuut Tale of Tales op enkele vlakken imposant is, voelt het geheel koel en langdradig aan.

In deze drie met elkaar verweven sprookjes, gebaseerd op een werk uit de 17e eeuw, maken we kennis met een koningin met destructieve moedergevoelens, een koning die een vlo als huisdier houdt en een oude vrouw die gecharmeerd raakt door een (andere) koning. Dat zijn echter slechts de aanvankelijke plotlijnen, want elk verhaal gaat vervolgens een nieuwe, verrassende kant op. Jammer genoeg mist de film daardoor een fatsoenlijke dramatische opbouw en aanschouw je de lang aanslepende avonturen uiteindelijk zonder nog veel betrokkenheid. Garrone zet in op verwondering en effect maar zijn personages blijven vlak en laten de kijker koud. Dat niet alle acteurs het juiste register vinden, helpt ook al niet natuurlijk.

Hoewel Tale of Tales productioneel imposant is, voelt het geheel koel en langdradig aan.

Dat is vooral jammer omdat Tale of Tales productiegewijs alles in huis heeft om ons te boeien. We worden meegenomen naar verbazingwekkende sets en locaties, die elegant en sfeervol in beeld worden genomen. Toch is het vreemd dat DOP Peter Suschitzky - die o.a. alle Cronenbergfilms van een passende duistere look voorzag – niet méér weet te halen uit de magische bossen en kastelen. Je ziet ze wel, die raadselachtige rotspartij, dat fascinerende woud, die sprookjesachtige kastelen, labyrinten en grotten, maar voélt ze niet. De perfecte soundtrack versterkt de beleving weliswaar, maar zet net ook het gebrek aan visueel effect in de verf.

Dit had zo veel meer kunnen zijn. Wat een weeldaad voor oog en ziel had kunnen zijn - bekijk die trailer! -, blijft nu een curiosum dat het vooral in fantasymiddens goed zou doen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de