Taking Woodstock

Mogen we Ang Lee de minst waarschijnlijke regisseur noemen om een hoogtepunt uit de Amerikaanse cultuurgeschiedenis in beeld te brengen? Welnee, de regisseur van Crouching Tiger, Hidden Dragon en Lust, Caution, is ook de man achter The Ice Storm en Brokeback Mountain, verhalen die diepgeworteld zijn in de Amerikaanse samenleving. Ook dit keer slaagt de Taiwanees er perfect in de sfeer uit een vervlogen tijdperk op te roepen.

Woodstock - dat voor alle duidelijkheid eigenlijk niét in Woodstock plaatsvond - is het decor waartegen de jonge Elliot een weg door het leven zoekt. Voorlopig ziet het er niet rooskleurig uit. Zijn kunstzinnige leventje in New York heeft hij opgegeven om ma en pa een handje te gaan toesteken in hun verloederde hotel. Veel lol valt er niet te beleven, maar Elliots ondernemingslust leidt er wel toe dat hij de organisatoren van een groots opgezet muziekfestival contacteert om het na protesten elders, in zijn eigen achtertuin te laten plaatsvinden. Ma en pa ruiken geld, het dorp haalt de hooivorken al boven uit angst voor al die vieze hippies, maar het festival komt er natuurlijk. Zo neemt Lee ons mee voor een meer dan boeiende blik achter de schermen.

Want, laat er geen twijfel over bestaan, de optredens krijgt u niet te zien. Geen Joan Baez, Dylan of Joplin. De fans en de medewerkers maken de dienst uit. Kleurrijke figuren bij de vleet, waaronder een schitterende Liev Schreiber als een schat van een travestiet en Emile Hirsch als getraumatiseerde Vietnamveteraan.

Het zijn geen karakters die puur voor comic relief worden opgevoerd, ze symboliseren allemaal een facet van de tijd van toen. Rode draad doorheen het verhaal is echter het lot van Elliot. Kan hij zich van zijn ouders losmaken en durft hij te zijn wie hij is? Weet hij eigenlijk wel wie hij is?

De onbekende Demetri Martin is wat dubieus gecast als Elliot. Enerzijds overtuigt de 35-jarige als acteur in een veel jongere rol, maar mist hij als protagonist niet enig knuffelgehalte of charisma? Of moet zijn kleurloosheid net contrasteren met zijn bonte omgeving? Vurig weerwerk krijgt hij van Imelda Staunton, die zijn moeder speelt. De Britse klassebak uit Vera Drake en Harry Potter and the Order of the Phoenix verdient op zijn minst een Oscarnominatie voor haar even hilarische als treurige vertolking.

De plot is wat mager en de hoofdacteur kleurloos, maar verder is dit een pracht van een terugblik.

Gelukkig beschikt Taking Woodstock nog over deze fijn uitgewerkte dramatiek die voorkomt uit de spanningen binnen het gezin, want het moet gezegd dat de film verder eigenlijk over weinig plot beschikt. Was dit voor Ang Lee maar een tussendoortje? Dat spreekt de verdere stijl van de film tegen want het vakmanschap van de regisseur blijkt uit ieder moment. De indrukwekkende sets, geloofwaardige figuranten en enkele prachtige shots halen je stap voor stap binnen in een wereld waar je echt wel had willen bij zijn.

Als cinema doet vergeten dat je in de bioscoop zit, is hij op zijn best en daar zit dan ook de kracht van deze film - die echter wel een heel klein beetje teleurstelt wat de soundtrack betreft. Er komen immers nauwelijks memorabele songs langs. Dat draagt er toe bij dat Taking Woodstock nét niet de warme nostalgie van Almost Famous uitademt, maar verder wel een pracht van een terugblik vormt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de