The Suicide Squad

Het lauwe onthaal van het nochtans ietwat verfrissende Suicide Squad in 2016 liet DC Comics even in het stof bijten. Terwijl de ene na de andere Marvelproductie volle zallen lokte, en vaak op applaus van filmfans en comicgeeks kon rekenen, bleek de eerste film rond de geschifte huurlingen niet helemaal aan te slaan. James Gunn (Guardians of the Galaxy) toont met deze vrijwel gelijkaardig getitelde The Suicide Squad dat er toch meer te halen valt uit de kleurrijke personages.

Dat doet hij met zijn vertrouwde stijl; een combinatie van visuele allure, makkelijke humor en gekissebis onder het zootje ongeregeld dat de plot gaande houdt. Blijkt dat dit keer nog beter te werken dan anders. De dynamiek onder de wispelturige protagonisten blijkt al snel effectief en houdt de boel lekker draaiend. Ja, dit zijn stripfiguren - de simplistische haai met een broek aan kan niet cartoonesker zijn - maar het blijken al snel warmere en grappigere personages te zijn dan de steriele Avengersclub. De weliswaar melige humor vindt spontaner zijn plaats in de plot, zonder die patserige scoringsdrang van de Guardians.

De geschifte personages houden de boel draaiende

Bovendien zit er geen rem op het geweld en bloedvergieten. The Suicide Squad is niet het familievriendelijke entertainment dat Thor en Captain America vertegenwoordigen, en er wordt dan ook niet op een gewelddadige dood meer of minder gegeken. De regisseur laat de camera virtuoos wentelen, speelt met effecten en tussentitels, opteert regelmatig voor een passende rocksong en tussendoor wordt er iemand onthoofd, opgevreten of doorboord, tot immens genoegen van de popcornvreter. Zo had de eerste Suicide Squad er uit horen te zien.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de