Suffragette

Dat de strijd van de vrouwenbeweging om stemrecht niet zonder slag of stoot is verlopen, lijkt voor de hand liggend maar veel concreter wordt het voor velen niet. De makers van het historische drama Suffragette nemen nobel het initiatief om het ons allemaal eens uit te leggen.

Het fictieve personage van Carey Mulligan gidst ons doorgeen dit geschiedenislesje om aanschouwelijk te maken hoe arbeidsters door hoger opgeleide of meer welstellende vrouwen op sleeptouw werden genomen in de vaak agressieve pogingen om de regering te overtuigen van kiesrecht voor vrouwen. Ze werden als oproerkraaisters beschouwd en moesten vaak offers maken. Zo wordt protagoniste Maud als een paria behandeld en valt haar gezin uit elkaar.

Om dit representatieve verhaal boven de fictie te laten uitstijgen, wordt ook Emmeline Pankhurst opgevoerd (een cameo van Meryl Streep), volgens de geschiedenis één van de militante oprichtsters van de suffragettebeweging. Het verhaal komt dus aannemelijk over. Alleen is de narratieve opbouw weinig interessant. De ontwikkeling van de personages en de opeenvolging van dramatische gebeurtenissen verlopen volkomen volgens het boekje en maken er slechts een beperkt onderhoudend, al te braaf drama van. Regisseur Sarah Gavron hanteert daarbij een standaardbeeldtaal die weinig toevoegt.

Een schoolse weergave van de feiten, keurig maar ook wat slaapverwekkend verpakt.

Met het acteerwerk zit het snor, al worden nogal voor de hand liggende personages opgevoerd die al evenmin voor verrassingen zorgen en worden emoties weinig subtiel geuit. Zo weet Suffragette uiteindelijk echt niet meer te zijn dan een schoolse weergave van de feiten, keurig maar ook wat slaapverwekkend verpakt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de