Spider-Man

Zo'n goede 40 jaar geleden, augustus 1962, verscheen de eerste Spider-Man in het stripblad Amazing Fantasy. Het concept van de teruggetrokken, average guy die onnoemelijk saai lijkt maar het eigenlijk niet is, sloeg blijkbaar aan. Zij die dit eerste nummer nog in zijn originele cellofaan verpakking bezitten kunnen dit ongetwijfeld bevestigen en het feit dat de stripreeks het na vier decennia nog steeds zeer goed doet, laat dit vermoeden eveneens bevestigen.

Nu de film. Zo'n 139 miljoen dollar kreeg Sam Raimi, voorheen voornamelijk bekend van het gore (maar uiterst komische) Evil Dead, Darkman, A Simple Plan en The Gift). Doe daar nog een zeer verdienstelijke acteur bij zoals Willem Dafoe en alles zal geheid gesmeerd lopen... toch ?

Misschien toch eerst even het verhaal voor de spinonwetenden. Peter Parker is een vrij sullige, teruggetrokken maar wel intelligente student, hopeloos verliefd op zijn buurmeisje. Op een dag, tijdens een bezoekje aan een vakoverschrijdende eindtermen-verantwoord museum wordt hij gebeten door een spin. Geen ordinaire spin natuurlijk, wel één die genetisch gemanipuleerd is zodat hij de topeigenschappen bezit van tien soorten. Een superspin, zeg maar. Vanzelfsprekend zullen deze eigenschappen ook op de gebetene overgaan en Peter wordt stilaan de krachtpatser die tegen de muur kan plakken en we inmiddels allemaal al kennen.

Weinig opmerkelijke stripverfilming die Raimi niet van zijn meest geïnspireerde kant laat zien.

Nu goed, het zal niet de eerste keer zijn dat u van spinnenmans gehoord heeft, al was het maar omdat de marketingafdeling van Columbia Tristar goed zijn werk heeft gedaan. Dus weet u al lang dat hij muren kan beklimmen, spinnenwebben kan schieten (niet via een apparaatje overigens, maar gewoon uit zijn hand) of infrarood kan zien. Maar heeft dat fantasierijke gegeven zich vertaald in een behoorlijke film?

Om te beginnen is er het toch wel te lange eerste deel. Ga je naar Spider-Man kijken om een studentje sullig zien te wezen of het obligatoire liefdesverhaal te moeten slikken? Daarnaast bezondigt Willem Dafoe zich gretig aan overacting.

Het echte probleem ligt echter bij het verhaal. Raimi heeft weliswaar geprobeerd zo dicht mogelijk bij de strips te blijven om de fans tevreden te stellen, maar dat zorgt er wel voor dat het verhaal erg gedateerd overkomt. Spider-Man wás wel origineel en vernieuwend maar dat is inmiddels al wel 40 jaar geleden. Ondertussen hebben we al massa's films gezien waar de underdog eigenlijk de held is en de superslechterik in het echte leven een goede vriend. Heeft het hele concept van superhelden en dito slechteriken niet iets heel erg 'retro'?

De regie van Sam Raimi is niet meteen vernieuwend. De scène waarin Spider-Man zich tegen het plafond geplakt tracht te verstoppen en bijna verraden wordt door één druppel bloed, doet vast niet toevallig aan Mission: Impossible denken.

Al bij al is de film zonder twijfel entertainend, zeker vanaf het moment dat de protagonist zich uitleeft als superheld. Maar de te trage inleiding, het gedateerde verhaal en de weinig geïnspireerde regie maken deze film helemaal geen topfilm. Je 5.5 euro zal niet weggegooid zijn, maar memorabel is de film zeker niet.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de