Souls

De vader van de regisseuse, eigenaar van de ietwat lachwekkende naam Pupi Avati, heeft drie Gouden Palm-nominaties op zijn actief. De laatste daarvan was het ook door hem geschreven en bijzonder uitgebalanceerde ?Il Cuore Altrove? (2003). Balducci speelde ook daar een rolletje in, zij het een miniem. De keuze van dochterlief om de jongeman bovenaan haar castlijst te presenteren, was niet de meest gelukkige.

Hoofdrolspelers La Bella en Balducci ?een jonge twintiger die op zijn c.v. om onverklaarbare redenen een twintigtal ooit beoefende sporten vermeldt, waaronder ?mountainbike?, ?calcio? en ?golf?-, bakken er immers niks van. Ze worden dan ook niet bepaald geholpen door het bijzonder trage, bijzonder ongeloofwaardige en gewoon bijzonder saaie scenario.

Dat draait rond een priester die op een parochie terechtkomt waar hij zich onledig houdt met de mysterieuze zaken die zijn voorganger de dood in hebben gejaagd. En rond een jonge televisiereporter, die in dezelfde geloofsgemeenschap een oude helderziende vrouw in zijn lens wil krijgen. Alles begint nochtans goed: in een mooi schaduwspel zien we hoe in een open graf het hoofd van een lijk wordt gehakt. Wat later zien we een door zijn pastorijgangen schuifelend pastoor wegzakken door de bijl die een boekenkast uitkomt. Maar zoveel opwinding als de opening belooft, zoveel verveling volgt. Deze prent is enorm over-gedialogeerd, al gaat het dan over ?cadavri mutilati?.

Niet dat we enkel van het fantastische genre kunnen genieten als we bloederige scènes of groteske schockers voorgeschoteld krijgen. Maar ?Souls? steunt enkel op zijn grijzige mood en op de sowieso al akelige christelijke symboliek, ondersteund door strijkersmuziek maar ook abrupt onderbroken door de helft van de dialogen. Die worden dan nog eens in overdreven grote mate gedebiteerd door ?Jack the explainers?, personages wiens doel enkel uit het uitleggen van de intrige bestaat.

U zal opwerpen dat het verhaaltje toch wel meer ongeloofwaardig is, dat het dat in een geestig genre als dat van de fantastische film bijna moét zijn. Oké, maar in dat geval moet je wel terug kunnen vallen op leuke beelden. Ook al niet het geval, met ?Anime?. Dat deze als ?gothic thriller? gepromote prent geschoten is door papa?s vaste cameraman, die ooit een Oscarnominatie kreeg, is hier nooit te bevroeden. De film is geschoten op Digitale Video, met een nieuw soort camera, wier bestaansrecht bij deze miniem wordt verklaard en waarvan we de naam dus niet eens vermelden. De achtergronden van de zwart-wit beelden zijn in postproductie bewerkt en dat levert niet bepaald organisch aandoende beelden op. Dodelijk, voor een prent die elke autorit of tafelzit in zijn volle lengte denkt te moeten tonen.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de