Shell

Shell dankt haar naam aan de mooie schelpen die je in de zee vindt, en niet aan het tankstation zoals iemand haar vriendelijk vraagt. Nochtans woont en werkt Shell samen met haar vader, een in zichzelf gekeerde epilepsiepatiënt, in een tankstation in de Schotse Highlands. Het weinige sociale contact dat ze heeft, is met de weinige autobestuurders die stoppen om te tanken. Haar leven is er bijgevolg een van verveling, isolement en onbeantwoorde emotionele verlangens.

De manier waarop Shell omgaat met deze gevoelens staat centraal in dit langspeeldebuut van Scott Graham. Zijn karakterstudie volgt de tiener in haar dagdagelijkse beslommeringen en confronteert de kijker met haar leefwereld. Doordat zij centraal staat, krijgen we misschien net iets te weinig inzicht in de relatie met haar vader en diens persoonlijkheid zelf. Desondanks krijg je de indruk krijgt dat dit een zwaar beladen personage is.

De film wordt gelukkig op prachtige wijze gedragen door nieuwkomer Chloe Pirrie als Shell. Haar gezicht straalt een onmiskenbare droefheid uit, die verdwijnt wanneer ze vrolijk begint te dansen op een radioliedje of wanneer ze een geschenk krijgt van een van de voorbijgangers. Niet enkel haar fysieke voorkomen is sprekend voor het eenzame personage, Pirrie speelt ook zeer ingetogen waardoor het gevoel dat Shell zich bij haar situatie heeft neergelegd perfect wordt weergegeven. Dit ondanks het feit dat er steeds meer emotionele snaren lijken te breken.

De andere ster van de film is Yoliswa Gartig’s cinematografie, die de mistige en grauwe Highlands een haast buitenaardse schoonheid geeft

De andere ster van de film is Yoliswa Gartig’s cinematografie, die de mistige en grauwe Highlands een haast buitenaardse schoonheid geeft. Dit helpt het desolate en geïsoleerde karakter van het tankstation te versterken, zeker in combinatie met de minimalistische, rustgevende regiestijl en het trage vertelritme van Graham. Net zoals voor Shell, valt er voor de kijker eigenlijk weinig te beleven, hoewel de film weet te fascineren door zijn sterke sfeerschepping en emotionele invalshoek. Zo wordt Shell een echte slow-burner, die je doet meevoelen met het troosteloze bestaan van zijn personages.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de