A Second Chance

Deens filmmaker Susanne Bier creëert met A Second Chance een bijzonder aangrijpende film. Het is dan ook een regisseur die nog eens de tijd neemt om een verhaal volledig uit te werken en tot bij de kijker te brengen. Ze slaagt er in emoties zorgvuldig weer te geven en niet te reduceren tot clichés. Na de eerste minuten verwachtten we een vergelijkende zedenschets van verschillende sociale klassen, maar A Second Chance is veel meer dan dat. De melodramatische neigingen naar het einde toe nemen we er bij. .

Anne en Andreas zijn gelukkig getrouwd en hebben een zoontje van enkele maanden oud. Wanneer Andreas, een ervaren politieagent, reageert op een klacht van overlast komt hij terecht bij een gewelddadige junkie en diens vriendin. In het appartement treft hij een compleet verwaarloosde baby aan in zijn eigen uitwerpselen. Totaal van de kaart neemt hij daaropvolgend een ingrijpende beslissing die zijn leven volledig verandert. Dit is de aanloop van een complex verhaal over ouderliefde, dat oprecht weet te ontroeren. Al te veel prijsgeven over de plot, zou de film onrecht aandoen.

Als kijker zit je in een volksjury en beslis je mee over schuld en onschuld, over goed en kwaad. Dat is niet evident. Susanne Bier laat zien dat een lijn trekken tussen de twee onmogelijk is. Er bestaat een grote grijze zone die constant evolueert. Je raakt met jezelf verwikkeld in een ethisch debat waar je niet uit raakt. A Second Chance is een verhaal vol onverwachte wendingen dat eindeloos moreel gesleutel vereist.

Als kijker zit je in een volksjury en beslis je mee over schuld en onschuld.

Susanne Bier komt met de camera heel dicht bij haar onderwerp. Ze is spaarzaam met dialoog en laat de gelaatsuitdrukkingen van haar acteurs het werk doen. Ze toont liefde en geluk, maar is eerlijk en confronteert de kijker ook met ongekuiste pijn en gruwel. A Second Chance is uiteindelijk een film die je niet snel vergeet.

Jef van Cleynenbreugel Helemaal (niet) akkoord? Lees de