Schultze Gets the Blues

Tussen alle maatschappijkritische, sociaal-historische en coming-of-age drama's door treffen we op dit festival ook een heel aparte, wonderbaarlijke feelgood-movie aan. De Duitse tragikomedie 'Schultze Gets the Blues' is een heerlijke film over de pogingen van de mens om het leven zin te geven. Schultze is een gepensioneerde mijnwerker. Hij houdt zich bezig met vissen, drinken met zijn maten en accordeon spelen. Toch geeft hem dit weinig voldoening en de vele vrije tijd die nu plots opgevuld moet worden, vormt een probleem. Wanneer hij op een dag een vrolijk deuntje hoort op de radio, besluit hij de polka te laten voor wat het is. 'Negermuziek' vanaf nu, maar dat vinden de anderen maar niks. Schultze besluit op zijn oude dag echter niet langer in het rijtje te blijven lopen. Hij focust zich op zijn droom om naar Louisiana te reizen en er de sfeer van de échte blues te gaan opsnuiven. De synopsis doet vermoeden dat About Schmidt en The Straight Story nooit veraf zullen zijn.

Maar 'Schultze' heeft meer weg van typische Scandinavische tragikomedies als The Man without a Past en Kitchen Stories, droogkomische nostalgie op zijn best. De personages en situaties zijn levensecht en net daardoor valt op hoe absurd het menselijke wezen eigenlijk is en hoe de meest banale dingen wel zeer grappig kunnen zijn (Een beetje als 'In de Gloria'). De personages worden opgevoerd met veel liefde, maar de overheersende indruk is toch dat de mens maar wat aanmoddert. In een dorp waar het verenigingsleven wordt bepaald door de polka en schaken, is dit overduidelijk. Toch wordt hier geen meelijwekend portret geschetst van een oude sukkel in een onderontwikkeld dorp. 'Schultze' is een optimistisch, hartverwarmend verhaal, dat door debuterend regisseur Scorr zeer passend in beeld wordt genomen. Elke scène speelt zich als een toneeltje af voor een stilstaande camera. Zonder close-ups, zonder in- of uitzomen, een puur statische beeldvoering, telkens schitterend gecomponeerd. Soms staan de personages dicht, soms ver, soms moet je zelfs gaan zoeken in het altijd rijk gevulde kader. Met veel oog voor detail, altijd subtiel, legt Schorr de mensheid vast. Hij heeft niet voor niets al heel wat ervaring met documentaires.

'Schultze gets the Blues' is innemend van bij de start (vergelijk het gerust wat met 'Amélie Poulain'), en houdt dit charmante vol, de hele film door. Met de reis naar de USA verandert de film wat van toon (niet onverstandig van de makers), want Schultze komt als personage nu pas tot zijn recht. Tot de laatste minuut klampt een grijns zich vast aan je gezicht, terwijl je hart lichte vreugdekreetjes slaakt. Een droom van een film.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de