Say It Isn't So

Het is triest, maar de Amerikaanse vetzakken Peter & Bobby Farrelly blijken volgelingen te hebben. Nadat zij filmland vervuilden met ondingen als Dumb & Dummer, There's Something About Mary en Me, Myself & Irene, zetten ze nu hun vroegere assistent aan het roer en laten hem zijn eigen onding doen.

Nu valt nog te begrijpen dat de Farrelly's hun fans hebben. Smakeloosheid en plattitudes kennen altijd succes, en toegegeven, de scheten van Jeff Daniels en Jim Carrey waren grappig, en Cameron Diaz's spermakuifje was hilarisch, maar dit werkt natuurlijk enkel omdat de regisseurs tot in het absurde toe overdreven met hun grappen. En dat is nu net wat J.B. Rogers, de maker van Say It Isn't So, vergeten is.

Hij brengt ons het relaas van de nitwit Gilly Noble. Die ontmoet Jo, het meisje van zijn dromen en zijn geluk en seksleven kunnen niet meer stuk. Maar dan stort zijn wereld in. Jo's ouders, een trailer-trash moeder (bizar genoeg gespeeld door oscarwinnares Sally Field) en een verlamde vader, blijken immers ook Gilly's ouders te zijn (hij werd als baby in een weeshuis gedropt). Jo is dus zijn zuster en daar blijf je maar beter met je tengels af. Gilly is radeloos en begint een nieuw leven als dodebeesten-schepper. Een jaar later probeert hij Jo nog steeds te vergeten, maar dan blijkt dat de detective die Gilly's ouders zocht, zich vergist heeft en Jo toch niet zijn zus is. Gilly maakt dus misschien toch nog een kans, denkt hij. Maar Jo is ondertussen verloofd en staat op het punt te trouwen...

In het begin lijkt het even de goeie weg op te gaan met Say It Isn't So (een meisje met koeiebellen als tepelpiercings), maar algauw valt er niets meer te lachen. De regisseur laat tientallen kansen liggen om eens heerlijk uit de bocht te gaan en de film verwatert tot een kleffe en héél vervelende boel. Bij momenten neigt het ding zelfs naar een (slechte) romantische komedie, maar daar zijn de acteurs duidelijk niet van op de hoogte. Zij spelen dapper verder in de veronderstelling dat ze humoristische dialogen debiteren. Maar niet één goeie one-liner, geen enkele grappige situatie valt hen te beurt. Erger nog, er worden zelfs geen pogingen gedaan tot humor.

Chris Klein (American Pie, Election) staat maar bekken te trekken als een zevenderangs Jim Carrey, en is nog flauwer dan Brendan Fraser in al zijn komedies samen. Sally Field is ronduit slecht en bereikt nu écht het dieptepunt van haar carrière. Orlando Jones is na Martin Lawrence, Chris Tucker en Chris Rock de zoveelste Eddie-Murphy-kloon, maar zonder succes. Alle hoop dan maar op de immer stralende Heather Graham, maar ook zij gaat finaal de mist in. Zielige vertoning en dus beslist te mijden!

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de