Samurai Marathon

Genre: Japans | Duur: 1u43 | 2019 | Release: 7 Maart 2020 | Land: Japan | Regie: Bernard Rose | Cast: Satoh Takaru, Komatsu Nana, Danny Huston

Bernard Rose goes Jidaigeki! De veelzijdige Britse regisseur van horrorklassieker Candyman en Beethoven bio Immortal Beloved zet dit keer koers naar Japan. Rose werkte samen met de producers van Takashi Miike’s 13 Assassins voor een historisch actiedrama gebaseerd op waargebeurde feiten. De nog elk jaar georganiseerde Ansei Toashi Samurai Marathon stamt uit 1855. In die feodale periode spoelden Amerikanen in zwarte schepen aan met dubieuze bedoelingen en pistolen. De landheer van de stad Annaka voorzag onheil en liet zijn honderdtal uitgebluste krijgers een marathon lopen om scherp te staan voor vijandelijke aanvallen. Zo worden ze “true warriors of Annaka”! 

Voor de jonge ninja Jinnai is die race een dubbeltje op zijn kant. Zijn familie zit al jaren undercover in de Annaka heerschappij. Maar staan de Shogun waar zij voor werken wel aan de goeie kant? En wat moet Jinnai aan met prinses Yuki, de dochter van de Annaka heerser die zich ontpopt tot een vechtmachine?  

Uit de wilde variatie van films die hij maakte, grijpt Rose graag terug naar zijn favoriete collega’s. Zo duikt Danny Huston, geweldig op dreef in Roses Ivansxtc, hier twee nogal random keren op als de zowat enige blanke acteur. En na zijn geniale soundtrack voor Candyman pakt levende legende Philip Glass hier uit met een heerlijke majestueuze, dan weer opzwepende Oosterse score, uitgevoerd door het Prague philharmonic. 

Die paar betrokken Amerikanen verhinderen dus niet dat Samurai Marathon authentiek Japans aanvoelt, met schitterende natuurbeelden en fabuleus belichte thuisrituelen. Tel daar nog de kostuums bij van Emi Wada, die in 1986 een Oscar won voor haar werk aan Kurosawa’s Ran en ook schitterend werk leverde voor Yimou Zhang (Hero) . In Samurai Marathon contrasteren de sobere kleren van het rennende voetvolk mooi met de royale gewaden van keizers en prinsessen.  

Samurai Marathon start wat praatziek, is soms gniffelgrappig (let op de beer in het bos) en vindt uiteindelijk zijn kracht in bepaald kickass gevechten vol paarden, zwaarden en de occasionele onthoofding. Veel emotionele impact genereren die rare ritmeswitches niet. Maar de grappen werken en de actie beukt door. Met zijn glorieuze beelden en verbeten acteurs maakt dat van Samurai Marathon een bijzonder genietbaar bijna-epos.