Room

Met zijn derde film is de Ierse cineast Lenny Abrahamson aan zijn doorbraak toe. Na niet onaardige films als What Richard Did en Frank is het dit Oscargenomineerde drama dat hem als filmmaker op de kaart zet.

In dit intense en beklijvende drama beleven we aanvankelijk de benauwende wereld van een jonge moeder en haar 5-jarige zoon die in een kamer wonen met enkel een dakraam als blik op de wereld. Joy zit al 7 jaar gevangen in deze ruimte, Jack heeft de wereld daarbuiten nog nooit gezien.

Room ontwikkelt zich van daar uit niet per se tot de verwachte thriller, hoewel je een op een bepaald moment op het puntje van je stoel gaat zitten. De protagonisten winnen immers al heel snel onze sympathie en ergens blijven we allemaal aangesproken worden door dit soort concepten. We denken aan Natascha Kampusch, onder andere.

Dit is echter een fictief verhaal, waarin de personages onschuldige slachtoffers zijn met wie het makkelijk mee te leven is. Niettemin werd voor een heel solide psychologische uitwerking gezorgd, waarbij de unieke band tussen Joy en Jack centraal staat, en niet zozeer de context van het gevangen zitten - hoewel die twee gegevens elkaar sterk beïnvloeden natuurlijk.

Uiteindelijk beleven we de rest van het verhaal hoofdzakelijk door de ogen van Jack. Hoe kijkt een 5–jarige naar een wereld die hij niet kent? Anderzijds gaat Room over innerlijke kracht. Niemand is sterk genoeg alleen en ook Joy zal door de helse omstandigheden ooit op de grenzen van haar moed stoten.

Dankzij de formidabele, frisse vertolking van Jacob Tremblay weet Room enorme indruk te maken. Hij is een kind zonder verlangens, zonder voorkennis, met alleen maar liefde in zich. Brie Larson, die voor deze rol een Oscar wegkaapte voor de neus van grootheden als Cate Blanchett en Charlotte Rampling, zoekt de nuances op van het complexe, moeilijk te vatten moederpersonage. Haar grote doorbraak is een feit.

Abrahamson zoekt nergens het sentiment op maar brengt dit fijngevoelige verhaal met nuance en realiteitsbesef.

Vanwege zijn thema en de rauwe vertolkingen, weet Room te raken. Door beroep te doen op de natuurlijke reflex van de meeste kijkers om te willen beschermen en op te komen tegen onrecht, creëert de film enkele heel pure zakdoekscènes, zoals het moment waarop Jack voor het eerst een hond ziet.

Abrahamson zoekt nergens het sentiment op maar brengt dit fijngevoelige verhaal met nuance en realiteitsbesef. De oscarnominatie voor Beste Film is op zich best verrassend, gezien de kleinschaligheid en ingetogenheid van de prent. Intussen vond dit verscheurende en aangrijpende drama een groot publiek en dat is helemaal niet onverdiend.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de