Revenge

La vengeance est un plat qui se mange froid. Of zo wil toch het spreekwoord. Aan regisseur Coralie Fargeat is zo’n kille kijk niet besteed. Revenge gaat ongegeneerd voor overdaad, met popcornkleuren en ultrageweld. Semi naakte, zwaarbewapende wraakengelen baden in het bloed tijdens uitputtende achtervolgingen in een heuvelachtig woestijnlandschap. Maar we toekomen aan dat zanderige kat-en-muis spel, plonzen we eerst in een prachtig zwembad naast een hypergestileerd vakantiehuis midden de Marokkaanse natuur.

Daarin paradeert naast de dommig brutale en verwarrend polyglotte Kevin Janssens ook zijn wulpse maîtresse. Alles aan Jen is roze, behalve dan haar lange blonde haren en diepblauwe ogen. Ze bestaat om te behagen en als Janssens’ gangstermaatjes in het huis aankomen, danst ze evengoed met hen. Die opgehitste mannen nemen haar verleidelijke stijl al te letterlijk, wat resulteert in een niet al te hard in beeld gebrachte verkrachting. En als puntje bij paaltje komt, dan kiest Janssens voor zijn kameraden – Jen wordt voor halfdood achtergelaten.

Maar Kill Bill-gewijs komt de blondine terug tot leven. Barbie zint op wraak en ontpopt zich tot een bijzonder efficiënte moordmachine. Elk van de drie mannen moet er aan. Dat bijzonder simpele opzet laat nauwelijks ruimte voor karakterontwikkeling, plot twists of andere scenariosubtiliteiten. Revenge weet moeilijk evenwicht te vinden tussen het droogkomische, sensuele en bloederige. De wat krampachtige Lolita, Drive en andere Barbarella referenties onderlijnen dat zwalpende gevoel nog meer. De montage helpt ook niet: vele shots konden een pak strakker opgeknipt en hier en daar slaat er herhaling toe. Als totale over-the-top farce was Revenge een pak opmerkelijker geweest.

Kevin Janssens baadt naakt in het bloed als een echte American Psycho

Anderzijds pretendeert de film ook niks meer te zijn dan een bloederige stijloefening. En hier en daar heeft Revenge echt wel het één en ander te bieden. Denk aan de memorabele bierblik-tattoo. En kijk hoe straf de Belgen in cast en crew uitpakken. Chef camera Robrecht Heyvaert goochelt met onderwater- en helicoptershots, zoomt vaak in tot extreme close-ups en haalt het meeste uit een soms adembenemend decor. Een nieuw, waardig visitekaartje na Patser, D'Ardennen en de veel bekroonde kortfilm Downside Up. De opmerkelijke protagonist Kevin Janssens laat zich helemaal gaan, naakt badend in het bloed als was hij Christian Bale in American Psycho. Op school zal Frans niet Janssens’ favoriete vak zijn geweest, maar hier krijgt hij voor inzet een 10. Simplement sanglant! Dus toch maar een tweede sterretje, even hard bij de haren getrokken als de schaarsgeklede protagoniste.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de