The Return

Dat een goede film daarom geen gecompliceerd verhaal dient te hebben werd al lang bewijzen door bv. Uzak of het iets oudere Gerry. Net zoals de Gus van Sant productie is The Return basicly een roadmovie met een nauwelijks vergezocht uitgangspunt. Een voorgoed verdwenen gewaande vader daagt opeens zonder reden weer op. Moeder kan het allemaal geen bal meer schelen maar de twee zonen kunnen amper van de verbazing bekomen of de drie mannen vertrekken op visvakantie naar een onbestemde plaats. En neen.. ze komen roverbendes, moordlustige gekken noch vliegend science-fiction materiaal tegen. Waar in Gerry zowat het opwindendste wapenfeit is dat één van de personages niet meer van een grote steen durft, riskeren de jongens een uurtje langer dan afgesproken met vader met het bootje te varen.

En toch.. wat zaten wij met de plaatsvervangende piepers toen ze uiteindelijk terugroeiden naar de steeds groter in beeld komende man met gekruiste armen. Het is echter verkeerd te denken dat The Return een vader-zoon drama zou wezen. Noem het een visuele trektocht langs Ruslands troosteloze nietszeggende landschap, noem het een thriller vanwege de voortdurende bedreigende mysterieuze sfeer die de film uitademt, noem het een karakterstudie van ondoorgrondelijke personages, een tragedie van prille hoop tegen beter weten in, een ontroerend relaas van definitief gemiste kansen.

De eenvoud van het verhaal staat in contrast met de diepgang van de personages en wordt als het ware voortdurend visueel gespiegeld door de uitmuntende fotografie. Door de fantastisch knappe panorama's zo te kiezen dat ze tegelijk generisch (dus nietszeggend) mooi lijken maar je dan net dat ene detail opvalt. Ook omdat een van de kindacteurs zou verdrinken kort na de opnames van de film is deze vijfvoudige winnaar van Venetië bijzonder intrigerend... en dat is zowat het grootste compliment dat een film krijgen kan.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de