Renaissance

Een helderwit scherm. Krioelende letters vormen de begintitels, die vervolgens langzaam vervagen, op een muzikale intro die nog het meest doet denken aan de onheilspellende, aanzwellende klanken waarmee Jurassic Park van start gaat. De toon is gezet.

Het universum van Renaissance voelt heel vertrouwd aan: een futuristische stad met authentieke gebouwen en auto?s in het straatbeeld, waar regen en sneeuw op gepaste tijden bijdragen tot de sfeer. Het Parijs van de toekomst ziet er zeer gelikt uit, vol met stoom gevulde steegjes en weidse pleinen. Hierin ontmoeten we de politieman Karas, allesbehalve een zacht gekookt eitje: hij negeert voortdurend de bevelen van zijn oversten, opereert het liefst alleen en heeft zo zijn eigen methodes om informanten te doen spreken. Dit alles zal hem uiteindelijk zijn badge kosten. Zijn introductie gebeurt tijdens een gijzelingsactie waarbij hij ? uiteraard ? de klus helemaal in zijn eentje klaart. Kan het allemaal nog voordehandliggender?

Zijn volgende opdracht bestaat erin om de ontvoerde wetenschapster Ilona Tasuiev op te sporen. Het is echter niet duidelijk wie de kidnappers zijn. Het enige aanknopingspunt is Avalon, de firma waarvoor deze aantrekkelijke jongedame werkt. Natuurlijk zit er meer achter de hele affaire. Alles draait rond het Renaissance-protocol en wie eventjes goed oplet weet al vlug wat dat juist inhoudt.

Beter goed gejat dan slecht bedacht, moet Christian Volckman gedacht hebben toen hij zijn eerste langspeelfilm maakte. Renaissance barst namelijk van uit andere films afgekeken ideeën zoals Minority Report, The Matrix en Sin City. Vooral met deze laatste film zijn de overeenkomsten niet van de lucht. Sommige scènes lijken zo weggelopen uit Rodriguez? film. Natuurlijk zit de zwart-wit stijl en comic look daar voor een groot deel tussen, maar ook verhaaltechnisch speelt Volckman gretig leentjebuur: Karas lijkt qua karakter wel een kruising tussen Marv en John Hartigan en wanneer er iemand gemarteld wordt, durft die met een mond vol bloed nog cynische opmerkingen spuwen.

Net als in Richard Linklaters Waking Life en A Scanner Darkly werden alle scènes tegen een blue screen opgenomen en nadien beeld per beeld bewerkt. Hoewel al lang niet meer baanbrekend, is het resultaat nog altijd erg knap. Bij het spelen met licht en schaduw laat Volckman geen mogelijkheid onbenut om zijn visueel talent in de verf te zetten.

Hoe kan een voorspelbare film vol clichés toch nog boeien? Simpel: de actie is meeslepend en spannend, het verhaal kent een vlot verloop en de beelden weten de aandacht vast te houden. De vorm primeert hier duidelijk op de inhoud, maar dat is net de grootste troef van deze film.

Rob Molenbruch Helemaal (niet) akkoord? Lees de