Pulsar

Genre: drama | Duur: 1u35 | Release: 1 Januari 2011 | Land: België | Regie: Alex Stockman | Cast: Matthias Schoenaerts, Sien Eggers, Tine Van den Wyngaert, Vincent Lecuyer, Stefan Perceval, Nico Sturm

Soms gebeurt het onverwacht, op een maandagavond of op een lege zaterdagnamiddag. Meestal duurt het een tijdje. Je vrienden lijken het druk te hebben, je krijgt geen e-mails meer, hoe vaak je ook op F5 drukt, en je denkt dat je gsm stuk is omdat niemand je belt. Het gevoel afgesneden te zijn van de wereld waarin andere mensen kunnen praten, lachen en samen zijn. Als iemand ons vanaf nu vraagt hoe dat aanvoelt, laten we hem of haar naar Pulsar kijken.

Wanneer zijn vriendin Mireille naar New York vertrekt voor een stage bij een architectenbureau, blijft Sam alleen in hun appartement. Hij leidt zijn dagelijkse leven – eten, slapen, werken, prutsen op de computer – tot er plots gemeld wordt dat er een andere user op het draadloos netwerk ‘Sam & Mireille’ zit. Ondanks ettelijke pogingen het op te lossen, kan Sam na verloop van tijd zelfs niet meer inloggen. De connectie is weggevallen.

Ook de andere apparaten die de communicatie tussen mensen zouden moeten verbeteren, beginnen verstoord te raken. Sams gsm heeft geen bereik, de vaste telefoon sluit plots af, de skypeverbinding met Mireille kraakt. Zijn pogingen om de buitenwereld te bereiken brengen steeds minder op. Hij komt terecht in een cocon, waar hij zelf niet om gevraagd lijkt te hebben. Tegelijk wordt Mireille meer en meer Sams focuspunt. Haar aanwezigheid wordt vertegenwoordigd door webcam, chatgesprekken, sms’jes en telefoongesprekken, en van zodra die niet meer functioneren, verdwijnt ook zij uit Sams leven.

Pulsar is enerzijds interessant omdat hij laat zien hoe mensen tegenwoordig de moderne technologieën geïntegreerd hebben in het alledaagse leven. Sam switcht vlotjes van zijn computer om te skypen, foto’s te bewerken, films te bekijken, naar zijn gsm om te sms’en en bellen. Zijn gebruik van computer en gsm komt zeer natuurlijk over, zeker voor mensen die de computer en het internet dagelijks gebruiken. Anderzijds gebruikt regisseur Alex Stockman de digitaliteiten en technologieën om de menselijke aard die eronder schuilt te onderzoeken. De film houdt een dunne grens aan tussen externe omstandigheden en interne emoties. Pulsar is, meer dan een film over het falen van communicatietechnologieën, een allegorie over eenzaamheid, isolatie, een gebrek aan verbondenheid met de rest van de wereld. En dat gevoel staat los van tijd of plaats.

Alex Stockman is erin geslaagd dit universele gevoel op een zeer persoonlijke manier te tonen. Hij maakt gebruik van symboliek, zonder ooit artificieel te worden, en fantasie, zonder aan realisme in te boeten. Wat hoofdacteur Matthias Schoenaert doet, is zeker even lovenswaardig. Hij speelt Sam parallel aan de subtiliteit en het ritme van de regie. Enerzijds zie je als toeschouwer hoe Sam op een eiland terechtkomt en zichzelf daar ook lijkt op te zetten, anderzijds drijf je in zijn hoofd mee, tegenspartelend weg van de wereld.

Op die manier zagen wij op het scherm een gevoel weerspiegeld dat wij begrepen, maar nooit zelf hadden kunnen verbeelden. Dat is dan ook een van de mogelijkheden, en misschien zelfs opdrachten, van kunst. Laat ons Pulsar dus maar een groot kunstwerk noemen.