Pop Skull

Wie twijfelt er nog of de seventies helemaal terug in de mode zijn? Zelfs de sixties steken alweer de kop op. Pop Skull heeft elementen van de twee: het recentste decennium qua haarsnit van de hoofdrolspelers en het eerste door de terugkeer van de head trip-prent.

Echt weggeweest is die natuurlijk nooit, maar alleen al de de onderbelichte lo-fi kwaliteit van deze no-budget film en de doorgedreven hallucinaties van antiheld Daniel grijpen terug naar de roots van het genre. Gelukkig heeft hoofdrolspeler en co-scenarist Lane Hughes het soort meeslepende treurniskop dat nogal wat aangehouden extreme close-ups kan verdragen.

Daniel is gedumpt door zijn vriendin en slikt massa's pillen om de zwarte periode door te komen. The drugs do work, maar verslechteren enkel zijn toestand. De visuele vertaling van zijn trips bestaat uit een rollercoaster van kleurenfilters en stroboscopische flitsen, afgewisseld met vaak knap ineengebokste beelden die Daniel denkt te zien: moorden in zijn tuin, geesten in zijn gang, zijn ex met een ander. Terwijl zijn white trash vrienden hem proberen op te kikkeren, ontwikkelt Daniel moordfantasieën.

Pop Skull is een behoorlijk bezwerend soort semi-narratieve, first-person fictie zoals ook Robinson Devor (Police Beat) pleegt te maken, zij het veel meer trashy en druggy. De gedetailleerd uitgewerkte soundtrack ?beter: soundscape- helpt het aanklampen bij het soms chaotische, vaak overweldigende geheel. Om je te laten meeslepen ben je maar beter bloednuchter.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de