Pleure pas Germaine

De prijs van de studentenjury op het filmfestival van Gent ging vorig jaar terecht naar Fucking Åmål, een hartverwarmend Zweeds pareltje met als belangrijkste ingrediënten een authentiek beeld van de jongerencultuur en een flinke dosis humor. Dit jaar zijn de studenten gezwicht voor een prent uit eigen land: Pleure pas Germaine is het langspeeldebuut van Alain de Halleux; een film met Dirk Roofthooft (Pietje de Leugenaar) als vrijwel enige bekende naam tussen de credits. Een echte jongerenfilm is het dit jaar niet geworden, wel blijven warmte en humor prominent aanwezig.

Samen met producent Eric Van Beuren maakte de Halleux voor deze film een bewerking van het gelijknamige boek van de Canadese auteur Claude Jasmin. Pleure pas Germaine vertelt het verhaal van de familie Bedard uit de Brusselse voorstad Vilvoorde. Nadat de oudste dochter Rolande dood werd aangetroffen aan de voet van het viaduct, zijn de relaties binnen het gezin grondig verstoord. De werkloze vader Gilles (Dirk Roofthooft) is ervan overtuigd dat iemand haar van de brug heeft geduwd.

Hij loopt over van de frustratiegevoelens door de lakse houding van de politie, die het op zelfmoord houdt. Gilles voelt zich door de maatschappij in de steek gelaten en is vastbesloten om de dood van zijn dochter te wreken, maar hij vergeet daarbij dat zijn vrouw Germaine (Rosa Renom) het verlies op een veel serenere manier probeert te verwerken. Zijn tactloze houding zorgt ook voor conflicten met de andere leden van het gezin: vooral dochter Muriel (Cathy Grosjean), een meisje dat intens haar adolescentie beleeft, voelt zich tenietgedaan door haar vader ("Je peux sauter aussi, tu sais, ce n'est pas si compliqué!").

Na een zoveelste ruzie droomt Germaine hardop van een terugkeer naar haar geboortestreek in de Spaanse Pyreneeën; een plek waar het leven veel simpeler in elkaar zit en de mensen nog weten wat echte solidariteit betekent. Aanvankelijk is Gilles helemaal niet voor dat idee te vinden, maar dat slaat om in begeestering wanneer hij verneemt dat de vermeende moordenaar zich ook in die omgeving schuilhoudt. De familie laadt haar belangrijkste bezittingen en de hond zaliger in een gammel busje en zet koers naar het Zuiden. Voor Gilles wordt het een tocht waarop hij over het verlies van zijn dochter heen moet raken, maar door de gebeurtenissen onderweg zal eigenlijk het hele gezin terug naar elkaar groeien.

Deze prent ontspint zich dus gaandeweg tot een warme feel-good road movie, die laveert tussen charmant grappig, authentiek gevoelig en ietwat sentimenteel. En het is 'm dan toch vooral de humor die deze film het bekijken waard maakt, al konden ook enkele knappe visuele vondsten in het scenario mij bekoren. Roofthooft geeft in elk geval grandioos gestalte aan een eigenzinnige Gilles. Voor aspecten als de (melo)dramatiek en het simplistisch contrast tussen de idyllische Pyreneeën en het verdorven Vilvoorde was ik minder te vinden.

Overeenkomstigheden met gelijkaardige road movies als - het eveneens Belgische - La Sicilia (Luc Pien) en een klein beetje zelfs The Straight Story (David Lynch) zijn trouwens ook niet van de lucht. Het belang van familiale relaties wordt - zoals te verwachten was - benadrukt, maar gelukkig komt de boodschap nooit belerend of moraliserend over. We betwijfelen ten stelligste dat u die dingen nog onderneemt, maar kom: dit is dé film voor uw volgende gezinsuitstap naar de bioscoop. Ook in andere omstandigheden is hij zeker te genieten, al zijn er momenteel toch betere dingen te bekijken...

Bruno De Fraine Helemaal (niet) akkoord? Lees de