Piranha

Genre: Exploitation | Duur: 1u28 | Release: 1 September 2010 | Land: VS | Regie: Alexandre Aja | Cast: Richard Dreyfuss, Ving Rhames, Steven R. McQueen, Elisabeth Shue, Christopher Lloyd, Jerry O'Connell

Zo hoort een goede Amerikaanse zomerblockbuster te zijn: geen nadenken vereist, meer fun dan verhaal en dat gevoel van voldoening achteraf, als een iced tea bij een kater. Deze remake van Piranha uit 1978 lijkt het allemaal zeer gemakkelijk gedaan te krijgen, maar in Hollywood is het geen evidentie. Vaak komen subtiele morele lessen of geforceerde plotwendingen de boel verzieken. Neen, geef ons maar what-you-see-is-what-you-get. Zien we een trailer met een vis met tanden, dan willen we bloed.

Laat ons het uitgangspunt niet moeilijker maken dan het is – meteen ook het motto van de scenarist –, Piranha gaat over een troep piranha’s die amok maken. Leuk detail is dat ze dat doen tijdens spring break, een Amerikaanse traditie waarbij alle studenten tijdens de vakantie samentroepen om te feesten. Binnen dat kader is de exploitation is niet ver te zoeken: tieners, alcohol, zon, water en vleesetende vissen. En dat in – geslaagd – stereoscopisch 3D.

Julie Forester (Elisabeth Shue) is sheriff van het kleine dorp dat als decor fungeert en probeert enige orde te bewaren. Haar zoon Jake volgt zijn tienerhormonen en komt terecht op een boot waar een pornofilm gedraaid wordt. Zo worden twee parallelle verhalen verteld, die op het einde samenkomen. Hoogtepunt is de aanval van de piranha’s op de jongeren, waar geen einde aan lijkt te komen; ledematen worden verloren, beenderen verguisd, geslachtsdelen afgeknabbeld – kortom, het bloedvergieten waar we voor kwamen.

De Franse regisseur Alexandre Aja lijkt er genoegen in te vinden de grenzen te overschrijden. Het is geen toeval dat hij eerder Haute Tension maakte, waarin hij met de regels van het horrorgenre speelde, en de brute remake van The Hills Have Eyes. Niet enkel schuwt Aja het massale bloedvergieten en onfunctionele naakt niet – en een deftig verhaal wel –, ook durft hij bizarre artistieke keuzes te maken, zoals  de nu al legendarische scène met Delibes op de geluidsband of het opvoeren van Christopher Lloyd, een van de acteurs-op-retour in deze film, die zich fanatiek aan overacting schuldig maakt.

Piranha is daarmee de film geworden waar we bijna niet op durfden hopen.