Parasite

De Zuid-Koreaan Joon-ho Bong kan ons simpelweg niet teleurstellen. Zijn doorbraakfilm The Host was een verfrissende monsterfilm, daarna volgde het prachtig subversieve Madeo (Mother). Vervolgens betrad de cineast internationaal terrein met het meeslepende Snowpiercer en het aandoenlijke Okja. Intussen weten we dat hij garant staat voor hoogst entertainende cinema, maar elk van deze films weet zijn specifieke genre uit te dagen door thematieken aan te snijden die voor een zekere gelaagdheid zorgen. Ook het veelzijdige Parasite is dus meer dan wat we op het eerste zicht te zien krijgen en toont ons een filmmaker op het toppunt van zijn kunnen.

Bong's personages zijn steevast rebelse sukkelaars. Zo ook in Parasite. De familie Kim heeft het niet al te breed. De tieners in dit gezin lijken hun verwachtingen in te perken terwijl hun ouders van het ene slechtbetaalde karweitje in het andere sukkelen. Er doet zich een geweldige kans voor wanneer zoon Ki-woo in contact komt met een steenrijke familie die wel wat personeel kan gebruiken. De geleidelijke samensmelting van deze twee heel verschillende werelden is even amusant als beklemmend.

Opvallend is het narratieve vernuft waarmee Bong deze schijnbaar eenvoudige, zelfs wat nadrukkelijk geconstrueerde opzet laat groeien. De plot ontvouwt zich in alle bescheidenheid, subtiel en gedetailleerd, meesterlijk de lijn bewandelend tussen scherts en dreiging. Enerzijds zit er best wat humor in de wijze waarop de stuntelige familie Kim zich bij de naiëve Parks naar binnen werkt, maar niettemin voel je dat de onomkeerbare handelingen tot iets heel ingrijpend zullen leiden. Een nachtelijke stortvloed en bijhorende plotwending laten de sfeer helemaal kantelen. Parasite wordt door grimmigheid en verontwaardiging beslopen en de aanvankelijk luchtige waarnemingen rond de verschillen tussen de personages, slaan om naar een briesende, triestige beschouwing over de gigantische, ontmenselijkende kloof tussen arm en rijk die het leven in de 21e eeuw lijkt te zullen definiëren, cumulerend in een grand guignol tuinfeest dat haaks staat op de warme sierlijkheid waarmee al het voorgaande gebracht werd.

Een vernuftig vertelde sociale satire met thrillerallures

Dat alles laat zich eerst met veel genoegen bekijken. Parasite wordt beheerst en knap in beeld gebracht, waarbij de kijker in vervoering raakt door de luxueuze en elegante levensstijl van de familie Park. Waar ligt onze sympathie op dat moment eigenlijk? Wat voor spel speelt de cineast met ons? Want terwijl de beeldvoering gejaagder en extremer wordt, worden we geconfronteerd met het gemak waarmee we de slachtoffers van het verwrongen kapitalisme veroordelen en wordt het raam waar Bong ons doorheen laat kijken, een spiegel. De reflectie is hartverscheurend triestig.

Parasite, winnaar van de Gouden Palm in Cannes, is aldus een klein meesterwerkje dat ons met duivels gemak meer dan twee uur alert houdt, de belofte van enige sensatie vlot waarmaakt en ons groots vakmanschap laat aanschouwen, én daarnaast ook nog eens de kijker bruut laat bezinnen over een inhumaan economisch systeem dat diabolisch genoeg de have-nots tegen elkaar opzet. Dat allemaal voor elkaar krijgen met één film, daar buigen we voor.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de