Paradise Trips

Genre: Drama | Duur: 1u30 | 2015 | Release: 19 Augustus 2015 | Land: België | Regie: Raf Reyntjens | Cast: Gene Bervoets, Jeroen Perceval, Tania Van der Sanden, Cédric Van Den Abbeele, Noortje Herlaar, Line Pillet

Raf Reyntjens maakte met Stromaes Papaoutai de meest bekeken Franstalige videoclip ooit en blikte ook heel kijkwaardige kortfilms in, telkens met Matthias Schoenaerts: Tunnelrat en A Message from Outer Space – besprekingen uiteraard via kortfilm.be. De drie kleinoden variëren wild van stijl maar toch blijkt Reyntjens’ oeuvre in zekere zin best consistent: in zijn langspeeldebuut Paradise Trips zitten vader en zoon elk vast in de eigen loopgraaf, tot een trip outer space hen dwingt elkaar in de ogen te kijken.

Die confrontatie vindt plaats op een psy-trance festival in Kroatië, een milieu dat je zelden of nooit in een fictiefilm ziet – de antikapitalistische waarden van goa heads sporen niet bepaald met Hollywood. Zo’n Julia Roberts-verhikel als Eat, Pray, Love predikt misschien ook onthaasting en leven in het nu, maar da’s een eitje voor de gepriviligeerde one percent. In deze minder rijke subcultuur krijgen we onthaasting gepresenteerd in zijn meest extreme consequenties: blutte drop-outs met dagenlange hallucinaties. Die laatste brengt de film smaakvol spaarzaam, soms hilarisch in beeld. Bovenal voelt de passie en overtuiging van de festivalgangers nooit fake aan – de counter culture heeft zo zijn charmes.    

Ook Gène Bervoets is waarachtig, zelfs met een valse dikke alcoholneus. Aan zijn palmares als filmacteur (Spoorloos, SM-Rechter) voegt hij een iconische rol toe: Mario, een altijd boze buschauffeur die een week lang zit opgescheept met een groep neo-hippies. Zij werken hem als vanzelf serieus op de zenuwen, zelfs al ontgaat hem dat ze achter zijn rug op lsd-zegeltjes sabbelen. Uiteraard komt er discussie over de muziekkeuze in de bus: Mario wil Vlaamse schlagers. Daarna wordt de ‘fish out of water’ formule gelukkig een pak minder cliché, vaak met een puik oog voor details.

De stevig bonkende festivalmuziek en de tripsequenties zijn entertainend, maar bovendien weet het lichte verhaal met zijn universele thematiek ook te raken. De focus switcht van vader naar zoon, wat soms leidt tot al te lange close-ups maar op zijn best intrigeert tot het abrupte einde.

Négen (onbetekenende?) nominaties voor de Ensor filmprijzen kreeg dit debuut, zelfs in het piepkleine Vlaanderen behoorlijk excessief. In het bijzonder de categorie scenario viel blijkbaar moeilijk te vullen. En we gunnen Gène Bervoets best een acteursprijs, maar dit wat platte personage maakt het moeilijk om op het niveau van Jérémie Renier (Waste Land) te raken. Doe ons dan maar Beste Debuut, al was het maar om Paradise Trips originele setting en brede blik. Laat de zon in je hart!