Omar m'a tuer

Genre: Drama | Duur: 1u25 | Release: 14 September 2011 | Land: Frankrijk | Regie: Roschdy Zem | Cast: Sami Bouajila, Denis Podalydès, Maurice Bénichou, Salomé Stevenin, Eric Naggar, Ludovic Berthillot, Nohza Khoudra

Zijn de op zich al foutief geschreven woorden Omar m’a tuer voldoende bewijs om iemand te veroordelen voor moord? De meesten onder ons zouden hierbij hun bedenkingen hebben. Maar voor het Franse gerecht was dit begin jaren ‘90 alvast genoeg om de Marokkaanse tuinier Omar Raddad in staat van beschuldiging te stellen en hem na een zeer dubieus proces te veroordelen voor de moord op de rijke weduwe Ghislaine Marchal. Zijn verhaal is nu verfilmd door Roschdy Zem, die met Omar m’a tuer toe is aan zijn tweede langspeelfilm.

Dat het proces van Omar Raddad één grote klucht was, wordt al snel duidelijk wanneer je te weten komt dat de man geen tolk toegewezen kreeg tijdens zijn ondervraging, een ander DNA-spoor niet verder onderzocht werd en de openbare aanklager Omars gewelddadige natuur probeerde te bewijzen met een foto waarop hij een schaap slacht. Reden genoeg dus om zijn veroordeling in twijfel te trekken en zo denkt de Franse schrijver Pierre-Emmanuel Vaugrenard er ook over. Drie jaar na de veroordeling van Omar, start hij zijn eigen onderzoek naar we ware toedracht van de gebeurtenis.

Wat volgt is een aangrijpende film die, beelden in het heden rond het onderzoek van Vaugrenard en de strafuitzitting van Omar afwisselt met beelden uit het verleden van zijn arrestatie en proces en aldus een geslaagde combinatie weet te zijn van thriller, rechtbankdrama en gevangenisfilm. Dankzij deze afwisseling, waarbij een goede montage opvalt, blijft de film voor de kijker boeiend tot het einde. De regie van Zem is sober maar doeltreffend en dankzij zijn achtergrond als acteur, merk je ook dat hij een goed oog heeft voor de acteursregie. Vooral Sami Bouajila als de ongeletterde, nauwelijks Frans sprekende Omar Raddad is de ster van de film. In zijn ogen kan je haast de wanhoop en het onbegrip voelen die de echte Omar Raddad gevoeld moet hebben.

Hoewel de film uiteindelijk wat creativiteit en durf mist, kunnen we hier toch van een geslaagd opzet spreken. Het was immers niet Zems bedoeling om een politiek geëngageerde film te maken, maar een geïnteresseerde blik te werpen op deze opmerkelijke rechtszaak uit de Franse geschiedenis. Het dient dan ook gezegd te worden dat de film je toch wel even aanzet tot nadenken.