Oculus

Na zijn debuutfilm Absentia, is Oculus de tweede langspeelfilm in het horrorgenre voor Mike Flanagan. Voor het verhaal baseerde hij zich op zijn kortfilm Oculus: Chapter 3 - The Man with the Plan, en bouwt hij verder op de mythe van de Lasserspiegel. In deze spiegel zou een kwaadaardige entiteit huizen die verantwoordelijk is voor de dood van meer dan 45 mensen.

Elf jaar na de traumatische gebeurtenissen die leidden tot de dood van hun ouders, komen Kaylie en Tim terug samen in hun oude huis. In tegenstelling tot Tim die in een instelling zat, heeft Kaylie dit nooit kunnen verwerken. Ze heeft onderzoek gedaan naar de oorsprong van de spiegel en is vastbesloten om te bewijzen dat haar ouders vermoord werden door een bovennatuurlijk fenomeen. Het is wel spijtig dat we doorheen de film bitter weinig te weten komen over de spiegel.

De dialectiek tussen broer en zus zorgt vooral in het begin van de film voor een interessant tweespel. Eens de entiteit zich begint te manifesteren, wordt dit naar de achtergrond verschoven en biedt een nieuw gegeven zich aan. De spiegel kan hun geesten manipuleren, waardoor ze nooit zeker zijn van wat echt is en wat niet. Bovendien komen hun herinneringen aan vroeger ook bovendrijven wanneer ze zich door de duistere gangen van het huis bewegen.

Er ontstaat niet enkel verwarring in het hoofd van de personages, maar ook van de kijker

Heden en verleden worden hier op een visueel knappe manier door elkaar verweven. Zo ontstaat er niet enkel verwarring in het hoofd van de personages, maar ook van de kijker. Flanagan voert een constante dreigende sfeer op, waarbij hij ook ruimte laat voor de nodige gilmomenten. De film ontsnapt hier echter niet aan de typische clichés. Toch is Oculus een vakkundig gemaakte horrorfilm die een goede dosis originaliteit bevat en zich laat onderscheiden door het psychologische spel tussen de hoofdpersonages en de spiegel.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de