Noordzee, Texas

Genre: Drama | Duur: 1u33 | Release: 16 Maart 2011 | Land: België | Regie: Bavo Defurne | Cast: Jelle Florizoone, Eva Van Der Gucht, Mathias Vergels, Luk Wyns

Het verfilmen van boeken is vaak een riskante onderneming. In het verleden leidde het al tot groteske misbaksels als The Da Vinci Code. Maar evengoed werd het onmogelijke gerealiseerd door van het ‘onverfilmbare’ meesterwerk Het Parfum een cinemapendant af te leveren. Hoe dan ook blijft het steeds met ingehouden adem afwachten wat een regisseur ervan bakt wanneer hij zich aan een dergelijke onderneming waagt. Voor het boek Nooit gaat dit over van André Sollie bleek regisseur Bavo Defurne moedig genoeg om het te proberen. Het resultaat is te zien in Noordzee, Texas – meteen zijn eerste langspeelfilm. Jammer genoeg maakt de prent de initiële vrees waar: Noordzee, Texas is aandoenlijk maar lijdt aan verschillende aandoeningen. Helaas blijken die meer dan eens kwaadaardig.

Het verhaal speelt zich af in de jaren 1960 aan de Belgische kust. De jonge Pim groeit er op in weinig ideale omstandigheden. Zijn alleenstaande moeder Yvette leidt nonchalant haar eigen leven en bekommert zich weinig over hem. Hij zoekt dan maar nestwarmte bij het gezin van zijn vriend Gino waar moeder de vrouw het eveneens alleen moet zien te rooien. Algauw wordt duidelijk dat de band tussen Pim en Gino het vriendschappelijke overstijgt: de jongens houden van elkaar (of grijpen minstens elke gelegenheid aan om hun lusten op elkaar te botvieren in de duinen of het bos). Wanneer Gino plots aanpapt met een Française laat hij Pim achter met een gebroken hart.

Voor de enscenering lijkt Defurne de mosterd te halen bij het werk van Lieven Debrauwer. Het veelvuldig gebruik van monochrome kleuren en de decors volgestouwd met authentieke sixties meubelen en attributen doen sterk denken aan de schreeuwerige kitsch uit Pauline & Paulette en Confituur. Dit resulteert in een gestileerde realiteit waar de nostalgie van afdruipt. Ook het taalgebruik komt uit lang vervlogen tijden. Hoewel het een verademing is dat een Vlaamse film deze keer niet gelijk hoeft te staan aan een ‘Antwerpse’, vervalt Defurne in een ander extreem. Zijn personages produceren een haast griezelig Algemeen Nederlands dat onnatuurlijk aanvoelt en bevreemdend werkt. Het moet minstens een kwarteeuw geleden zijn dat het bruis in limonade nog eens ‘prik’ genoemd werd.

Grootste zorgenkind is debuterend acteur Jelle Florizoone die de rol van Pim voor zijn rekening neemt. Hoewel de dialogen vrij beperkt blijven, klinkt elk woord uit zijn mond voorgekauwd en ingestudeerd. Zijn gezichtsexpressie komt vaak een tel te laat en mist hierdoor alle effect. Ook de sporadische huilbui is gênant zwak. De scene waarin Pim danst op het nummer ‘Teach me Tiger’ van April Stevens is treffend: Florizoone moet inderdaad nog veel leren. Hoe te acteren bijvoorbeeld.