Never Let Me Go

Volgens heel wat critici had Never Let Me Go het in januari gerust tot één van de tien films mogen schoppen die genomineerd werden voor een Oscar. Het verzamelde talent voor en achter de camera bood de film een zeker prestige, ook al was regisseur Mark Romanek's laatste - en zowat enige - wapenfeit de thriller One Hour Photo uit 2002. Never Let Me Go lijkt zich echter doelbewust niet in het Oscarpluche genesteld te hebben, door sentiment achterwege te laten, een even lyrische als bevreemdende sfeer op te roepen en de protagonisten een lijdzaamheid mee te geven die contrasteert met de doortastenheid van de doorsnee Hollywoodheld.

Never Let Me Go laat zich mede door al die elementen, niet categoriseren. Deze verfilming van een roman van Kazuo Ishiguro - van wie ook al The Remains of the Day werd verfilmd - laat een klassieke romantische tragedie vermoeden, waarin de driehoeksrelatie tussen Kathy, Tommy en Ruth centraal staat, drie jonge mensen die samen opgegroeid zijn in een internaat. De liefdesperikelen bepalen echter de hoofdplot niet: er is immers veel meer aan de hand in de wereld waarin deze opmerkelijk naïeve jongeren opgroeien. Is het überhaupt wel de echte wereld?

Daarmee lichten we slechts een heel klein tipje van de sluier, want Never Let Me Go laat zich in feite best bekijken met zo weinig mogelijk voorkennis. Hoewel de plot het niet van grote wendingen of onthullingen moet hebben en de film in zijn geheel erg koel is, blijf je als kijker toch op het puntje van je stoel zitten. Niet zozeer omdat we niet weten wat er aan hand is, wel omdat we de hartverscheurende waarheid van deze film moeilijk kunnen aanvaarden. Dat de personages zichzelf amper vragen stellen en nogal uitdrukkelijk berusten in hun lot, maakt het voor de kijker niet makkelijk met hen te sympathiseren. Kathy, Tommy en Ruth lijken bij momenten figuranten in een droom te zijn, hun handelen volkomen gestuurd door iemands onbewuste.

Kathy, Tommy en Ruth lijken bij momenten figuranten in een droom te zijn, hun handelen volkomen gestuurd door iemands onbewuste.

Romanek voorziet een en ander van een licht poëtische touch en neemt ook visueel een zeker afstand in achting. Zijn cast moet dus een grote inspanning leveren om de kijker te betrekken. Keira Knightley en Andrew Garfield mogen naar hartelust uit een tranerig vatje tappen en doen dat met overgave. Carey Mulligan mag meer ruggengraat tonen en zet een prachtige subtiele vertolking neer. Ook de klasse van Charlotte Rampling wordt eindelijk nog eens ten goede gehanteerd. Het enige minpunt is de nogal ongeïnspireerde soundtrack van Rachel Portman, voor dit van tragiek doordrongen project eigenlijk de verkeerde componist.

Zelfs wie zich ter amusement graag bedient van een cinefiel drama à la Winter's Bone of Another Year, zal moeten vaststellen dat Never Let Me Go iets zwaardere kost is, al komt de mokerslag vooral wanneer u de film de kans geeft even te bezinken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de