This Must Be the Place

In het verleden nam Sean Penn al heel wat opmerkelijke rollen voor zijn rekening in films zoals Milk, I am Sam, Carlito’s Way en Dead Man Walking. In This Must Be the Place speelt hij de gepensioneerde goth rocker Cheyenne, die verdacht veel wegheeft van Robert Smith van The Cure. Verveeld en op de rand van een depressie leeft hij teruggetrokken in zijn luxueuze villa in Dublin. Zijn lieftallige vrouw Jane - uitstekend vertolkt door Frances McDormand - deelt lief en leed met hem. Cheyenne ontfermt zich dan weer over Mary, een even troosteloze ziel als hijzelf.

Wanneer Cheyenne te horen krijgt dat zijn vader, die hij al meer dan dertig jaar niet meer gezien heeft, op zijn sterfbed ligt, keert hij terug naar Amerika. Daar verneemt hij dat zijn vader in een concentratiekamp gezeten heeft en besluit hij om de zoektocht van zijn vader naar zijn nazibeul verder te zetten. Zijn reis doorheen Amerika zal hem ook op een pad van zelfontdekking brengen. Zoals het een goede roadmovie betaamt, heeft Cheyenne onderweg namelijk een aantal bijzondere ontmoetingen met onder andere de kleindochter van de nazibeul en David Byrne, zanger van Talking Heads.

Door het atypische personage, de soms vreemde ontmoetingen en de droge humor is het absurde karakter van Lynch’ The Straight Story nooit veraf in This Must Be the Place. Maar tegelijkertijd laat Paolo Sorrentino’s film zich gemakkelijk vergelijken met Wenders’ Paris, Texas. Beide films delen eenzelfde melancholische sfeer, een prachtige landschapsfotografie en een mooie soundtrack. De krachtige monoloog van de nazibeul op het einde van de film roept een gelijkaardig gevoel op als bij de monoloog van Nastassja Kinksi in Paris, Texas. Het kan zelfs geen toeval zijn dat Harry Dean Stanton een van de mensen is die Cheyenne onderweg tegenkomt.

Een melancholische sfeer, een prachtige landschapsfotografie en een mooie soundtrack

Cheyenne zelf is als personage minder geslaagd. Dit is vooral te wijten aan het hoge stemmetje en de irritante lach, die mateloos op de zenuwen kunnen werken. Ook de balans tussen humor en dramatiek is niet altijd even geslaagd. Vooral in het begin is het niet duidelijk of de film nu de spot drijft met de protagonist. Bovendien verliest het verhaal tegen het einde aan kracht en is vooral de laatste scène teleurstellend.

Gelukkig weet Sorrentino de film overeind te houden met zijn knappe beeldvoering, vol met voorwaartse travelling shots en vreemde camerastandpunten. De sterkte van de film schuilt dan ook in de regie, de talloze ontmoetingen van Cheyenne tijdens zijn reis en de prachtige sfeer en muziek.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de