Multiple Maniacs

Een fantastisch hoogtepunt in de tot hiertoe tien jaren Offscreen was de passage van prince of puke John Waters. Op festivaleditie 2013 deed zijn one man show This Filthy World de Brusselse Bozar uit haar voegen barsten, een retrospectieve van zijn respectloze oeuvre bracht buikpijn door het walgen en lachen tegelijk. Like a boss. Maar één film ontbrak dat jaar: Waters’ tweede, Multiple Maniacs uit 1970. Door rechtenkwesties, maar ook de beeldkwaliteit van de lowbudget productie was niet je dat. Tot nu. Offscreen 2017 brengt een met bryllcreem opgeblonken versie op groot scherm – op de trailer (en de criterion collection dvd) komt als tagline: “Restored. Reviled. Revolting.”

Kon zo uit Waters’ eigen koker komen. Want diens puntige tong druipt niet alleen van de pagina’s in zijn boeken (‘Carsick: a roadtrip memoir’, ‘Shock Value’ of ‘Role Models’), ook zijn films bulken van de hilarisch vileine oneliners en monologen. In Multiple Maniacs introduceert Mr. David, ringmeester van rondreizende hippies, zjin freakshow:"Yes folks, this isn't any cheap X-rated movie or any 5th rate porno play, this is the show you want! Lady Divine's Cavalcade of Perversions: the sleaziest show on earth! Not actors, not paid impostors, but real actual filth who have been carefully screened in order to present to you the most flagrant violation of natural law known to man! These assorted sluts, fags, dykes and pimps know no bounds! They have committed acts against God and Nature, acts that by their mere existence would make any decent person recoil in disgust!"

John Waters' tweede, een hilarische underground trashfilm

Reken maar dat de bourgeois daarna worden geëpateerd. En gemutileerd, want Divine is in Multiple Maniacs op moordpad. Net als de bende van Charles Manson, die in datzelfde jaar 1970 ondermeer Sharon Tate van kant maakte. Waters durft zowaar zijn hippie personages de ‘eer’ voor die slachtpartij te laten opstrijken, terwijl in Divines appartement posters hangen van Polanski's Cul-de-Sac en Pasolini's Teorema. Met twijfelachtige moraal houdt hij zo de vinger aan de pols van de Summer of Hate, die de illusies van de voorafgaande Summer of Love verbrijzelde. Divine maakt heel wat slachtoffers maar krijgt er ook zelf duchtig van langs, zie de heerlijke grand guignol scène waarin ze wordt verkracht door een kreeft. Niet dat ze daar erg veel last van heeft: “I had been raped before, but never in such a unnatural and brutal way”, mijmert haar vrolijke voice-over in een lange stream-of-blurry-consciousness. Niet veel later laat ze zich alweer gaan in een lesbisch avontuur met een rozenkrans fetisjiste.

Uberdiva Divine moet het als publieksfavoriete bijna afleggen tegen Edith Massey, hier in haar eerste filmrol ooit. De met een gebrekkig gebit en scheurende stem bejegende Massey, onvergetelijk als Egg Lady in Waters’ Pink Flamingo’s, speelt hier gewoon zichzelf als serveerster in een groezelige bar (“I’ve never been in een such a great club!” kirt niettemin een niet al te slim blond hoertje). Later volgt een uitgebreide (‘divine’) droomsequentie, waarin zij naast een gekruisigde Jezus Christus, een heerlijk ongeloofwaardige maagd Maria neerzet. Genieten geblazen. Multiple Maniacs kijkt een kleine vijftig jaar na zijn eerste release nog steeds lekker weg. Het is de perfecte underground trashfilm. Net wat Waters wou.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de