Mudbound

Mudbound wil zijn titel nadrukkelijk waar maken: de personages, een blanke en een zwarte boerenfamilie ten tijde van Wereldoorlog II, ploeteren voortdurend opzichtig door de modder van Mississippi, met vallen en opstaan trachtend een bestaan vorm te geven waarin rassendiscriminatie voor tweedracht zorgt. Dit gegeven staat centraal in een goedbedoeld, maar langdradig en clichématig Netflixdrama.

De strak afgetekende personages die in Mudbound opgevoerd worden, putten zich uit in stereotiepe handelingen, waarbij de verhoudingen zonder subtiliteit ingevuld worden. Haat, spijt, verlangen, elke emotie wordt pardoes in beeld gebracht. Cineaste Dee Rees moet en zal ons met de neus op de feiten drukken en laat Grote Tragedies elkaar opvolgen, waarbij haar protagonisten machteloos opboksen tegen de natuur, het lot en de mensheid.

Banaal ruraal drama dat zijn personages weinig subtiel laat aanmodderen.

Geen prettig bestaan, we snappen meteen maar moeten dit helaas meer dan twee uur aanzien. Dat Mudbound in de VS op applaus onthaald wordt, valt wellicht makkelijk te verklaren, maar wij zagen slechts beperkte kwaliteiten. DOP Rachel Morrison zet dit naturalistisch in beeld, zonder romantisering van de periode maar wel met aandacht voor intimiteit en warmte tussen de personages. Fantastisch dat ze als eerste vrouw ooit een Oscarnominatie kreeg voor cinematografie, maar echt visueel imponerend durven we deze al te klassieke prent nu ook weer niet noemen. Zangeres Mary J. Blige overtuigt als liefhebbende moeder maar ook haar Oscarnominatie lijkt ons wat veel eer.

Uiteindelijk is dit al bij al een verdienstelijke productie maar laat ons nuchter blijven en vooral niet te lyrisch doen over een film die nergens echt weet te raken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de