Micmacs à tire-larigot

Genre: Komedie | Duur: 1u44 | Release: 1 Januari 2009 | Land: Frankrijk | Regie: Jean-Pierre Jeunet | Cast: Dany Boon, Dominique Pinon, Yolande Moreau, André Dussollier, Nicholas Marié, Julie Ferrier, Jean-Pierre Marielle

We hebben lang moeten wachten op Jean-Pierre Jeunet's volgende film. Na Un long dimanche de fiançailles, uit 2004 toch alweer, liet de man niets meer van zich horen. Met zijn comeback, als je dat al zo kunt noemen, keert hij terug naar het frivole en chaotische van Amélie Poulain en Delicatessen.
Hij verklaarde dan ook dat dit een soort recyclagefilm geworden was. Niet erg, want de pauze heeft hem deugd gedaan: Micmacs à tire-larigot is een extreem genietbare komedie die je een permanente glimlach bezorgt.

Dany Boon, de Franse acteur wiens mimiek ook al bijdroeg aan het succes van Bienvenue chez les Ch'tis, mag hier zijn komisch talent ongebreideld etaleren. Nochtans valt er niets te lachen voor zijn personage Bazil. Hij kreeg een kogel in het hoofd en na het ontwaken op de operatietafel is hij zijn werk en flat kwijt. Hij komt terecht bij een groepje daklozen die een recyclagebedrijfje hebben op de vuilnisbelt en waarvan ieder lid wel een aparte vaardigheid heeft. Met dit allegaartje wil Bazil de strijd aangaan tegen twee rivaliserende wapenfabrikanten.

Met dit, toegegeven, ietwat simplistische verhaaltje, weet Jeunet de kijker probleemloos te boeien. De kleurrijke personages, de alweer indrukwekkende sets, de vele details in beeld en plot en de fantasietjes herkennen we uit zowat alle vorige Jeunet-prenten.
In se is dit eigenlijk niet zoveel meer dan een uitvergroot kapoentjesavontuur, maar de vindingrijkheid én het vakmanschap spatten wel van het scherm. Dit levert een energieke, innemende en vrolijke film op waarbij ook de liefde voor cinema duidelijk aanwezig is: in de naar Keaton en Chaplin refererende houdingen van de protagonisten, in de begingeneriek die rechtstreeks uit de jaren 1940 en 1950 lijkt te komen, in tal van andere verwijzingen. Jeunet voegt er ook zijn handelskenmerk aan toe, de bestudeerde, charmante kleurenpracht die zijn uitgekiende fotografie oproept.

De hartverwarmende suikerlaag uit Amélie Poulain ontbreekt (en dat zullen sommigen niet eens zo erg vinden), maar wanneer Micmacs zich in zijn finale tot een doldwaze capercomedy ontwikkelt, beslist superieur aan pakweg Ocean's Thirteen, blijkt de amusementswaarde toch even hoog. Dit is dan ook een opkikker van formaat en een film die u breed grijnzend en met een herwaardering voor het frivole, de bioscoop laat verlaten.