Michael Blanco

Michael Blanco legt de lat hoog, en dan bedoelen we zowel het titelpersonage als de prent zelf. Een Brusselaar heeft nooit geacteerd en spreekt Engels met heel wat Franse haartjes op maar wil het toch maar meteen in Hollywood gaan maken. Dat doet hij in een film, waarin een radio in het begin meldt hoe weinig het voorkomt dat je echt goeie low-budget, independent film te zien krijgt.

Hoog inzetten, daar houden wij wel van. En in het begin maakt de film zijn credo ook echt wel waar: de mooie, ietwat arty beelden worden gecombineerd met een innemende protagonist en een absoluut onpretentieuze stijl. We zien de in acteer-manuals bladerende Blanco groeien als acteur en begrijpen -door de nachtshots van Hollywood en de massa referenties aan cinema- ?s mans obsessie met Tinseltown. Geen probleem dat Blanco zelf maar mondjesmaat wordt uitgewerkt: zijn sympathieke kop en de grootse dromen opwekkende beelden van de Californische stad volstaan ruimschoots om te intrigeren.

Leuk, dat de passerende randpersonages -van studio-executives tot keukenhulpjes- hun kenmerkende hebbelijkheden bezitten maar tegelijk bijzonder realistisch worden neergezet. Minder leuk, dat zij echt wel passanten zijn. ?Michael Blanco? heeft eigenlijk maar twee personages: de man zelve en zijn (sterk gespeelde) acteerleraar. Tussenin fungeren twee zwarte ?homies? als een soort Grieks koortje.

De prent steunt daarnaast voor een te groot stuk op ?opnieuw: sterke- muziek. Blanco één keertje alleen zien ronddansen is bijzonder leuk, de tweede keer is dat al wat minder zo en de derde keer wordt het gewoon saai. Bovendien komen gelijkaardige beelden steeds terug. Was dit een middellange film geweest, we kenden dra drie sterren toe. Nu worden dat er twee, voor de twee goeie acteurs en de bezwerende beelden. Maar loop na een klein uurtje gerust de zaal uit!

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de