Mental

Het is vaak een goed idee om vooraf de speelduur van een film te checken. Niet alle films zijn Magnolia en niet alle drie uren gaan voorbij als drie minuten. Het is een van de lessen die we meekregen uit Mental, een Japanse documentaire over een psychiatrie. Speelduur: 135 minuten.

Aan het nobele opzet ligt het alvast niet. Filmmaker Soda wil met de psychisch zieken uit de isolatie halen. "Maar wij isoleren ons soms ook van de anderen", merkt een psychoticus terecht op. Om zijn doel te bereiken, filmt de regisseur personeel, maar vooral patiënten. We krijgen een wat incoherente opeenvolging van observaties en getuigenissen: consultaties bij de psychiater, verhalen van de patiënten, achter-de-schermen-momenten bij de verpleegkundigen. Uitleg over de werking van de geestelijke gezondheidszorg in Japan of een concrete presentatie van de psychiatrie krijgen we niet. Aanvankelijk is die losse aanpak best boeiend. Het verhaal van de psychotische vrouw over de stemmen in het hoofd en de mishandeling van haar baby zijn intrigerend; het bezoek van een andere vrouw bij de psychiater is ontluisterend en geniaal in zijn details. Wij zagen alvast nooit eerder hoe een dokter een doos zakdoekjes naar een luidhuilende vrouw duwt, om er uiteindelijk zelf eentje te nemen. Only in Japan. Na verloop van tijd worden de scènes echter saaier, langer en wanordelijk. Soda lijkt de greep op de montagetafel te verliezen en we krijgen ellenlange scènes te zien die irriteren. We zitten ondertussen ergens tussen 90 en 120 minuten.

In zijn doel is Soda echter tijdelijk geslaagd: Mental geeft een venster op de toestand van psychisch zieken en het gordijn dat voor de psychiatrie hangt, wordt opgetrokken. Maar na 135 minuten waren we meer dan blij om het gordijn opnieuw naar beneden te zien gaan.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de