The Mask

Een waarachtig cinemagebeuren! Een psychiatrisch patiënt geeft vlak voor zijn zelfmoord een tribaal masker aan zijn dokter. De psychiater houdt het masker bij om er wetenschappelijk onderzoek op te verrichten en hij wordt zijn eigen onderzoeksobject. Al gauw worden de rollen omgedraaid en krijgt het masker controle over de psychiater. Het masker maskeert niet, maar onthult en bevrijdt juist de driften van diegene die het opzet. Hiermee worden de onderzoeksvooronderstellingen van de psychiater bevestigd, al had hij de impact ervan onderschat. Hij wordt gehypnotiseerd, krijgt psychedelische hallucinaties en wordt gedreven tot Eros en Thanatos. Freuds publicaties werden dan ook door filmmakers gretig gebruikt als filmhandleiding.

De kijker wordt op fantastische wijze deelachtig gemaakt aan de hallucinaties. Op bepaalde momenten in de film beveelt een voice over zowel de psychiater als het publiek om het masker op te zetten. Het publiek zet dan en masse zijn 3Dbrilachtig masker op. De kijker getuigt van een van de eerste anaglyfische 3D-technieken. Deze rechtstreekse interactie met het publiek, wat wel vaker voorkwam in films uit de beginperiode in de cinema, komt vreemd genoeg niet artificieel of voorbijgestreefd over, maar bevordert juist een magische identificatie van de kijker met de psychiater, al is die soms, wellicht omdat de film in 1963 gemaakt werd, zeer lachwekkend.

Eyes of Hell, The Spooky Movie Show of Face of Fire: een inleiding tot de psychoanalyse, 3D-technieken en een waanzinnig collectieve kijkervaring.

Matthias De Groof Helemaal (niet) akkoord? Lees de