Marieke Marieke

Genre: Psychologisch Drama | Duur: 1u25 | Release: 26 Januari 2011 | Land: België, Duitsland | Regie: Sophie Schoukens | Cast: Hande Koudja, Jan Decleir, Barbara Sarafian

Het langspeelfilmdebuut van de bekroonde, Brusselse kortfilmmaakster Sophie Schoukens vertoont geen spoortje van aarzeling of onzekerheid. Marieke Marieke is een matuur psychologisch drama geworden dat Schoukens een plaats oplevert binnen het rijtje van bewonderenswaardige Belgische filmmaaksters als Chantal Ackerman, Marion Hänsel, Fien Troch, Caroline Strubbe, Dorothée Van Den Berghe en Patrice Toye.

Van geen van de vermelde dames kan gesteld worden dat ze het graag lichtvoetig houden. In die zin bevestigt Schoukens de schijnbare voorliefde voor Belgische filmmaaksters om werk van enige betekenis en met een zekere lading te creëren. In Marieke Marieke wordt het drama geput uit het leven van het titelpersonage, dat haar naam overigens aan de klassieker van Jaques Brel ontleent. Zij verloor haar vader op jonge leeftijd en botst bij haar moeder op een muur van stilzwijgen als het onderwerp aangesneden wordt. Een serie grijze minnaars wordt als surrogaatvaders opgevoerd en dient tegelijk het creatieve talent van Marieke. Ook die voorliefde voor fotografie bevalt haar moeder niet; Mariekes vader was ook fotograaf. De situatie gaat Marieke steeds meer frustreren. De komst van Jacoby, de uitgever van haar vader, zal een en ander naar een climax stuwen.

Hoewel deze (Frans gesproken) film de psychologische uitdieping van het hoofdpersonage verteerbaar en voldoende subtiel verwerkt, valt de plot anderzijds niet erg origineel te noemen. De sobere, rustige beeldvoering, de vele stiltes in de film en de Brusselse setting, werken echter ten voordele van de aandacht. Marieke Marieke is een kalme, vaak ingetogen film die niets spectaculair vertelt maar op alle vlakken wel verdienstelijk is. De jonge Hande Kondja, een rijzende ster in de Franstalige film, vertolkt de innerlijke strijd erg sterk. Tegenover haar de onbetwistbare klasse van Jan Decleir en Barbara Sarafian.

Jef Mercelis' soundtrack vol subtiele pianomuziek, met bijpassende, sfeerbepalende songs van Julie London en Jaques Brel draagt in niet te onderschatten mate bij tot de kwaliteit van deze wat onopvallende maar meer dan degelijke film.