Mad Max: Fury Road

Hoe valt te verklaren dat er zo fel uitgekeken werd naar Mad Max: Fury Road? Een sequel op een trilogie die al dertig jaar oud is, van een regisseur die nauwelijks iets heeft voortgebracht dat die opwinding kan verklaren; voorafgaand aan de release de geruchten over problemen op de set; en dat dystopisch sfeertje hebben we intussen toch ook wel gehad? Maar kijk, de wereld blijkt nog steeds gek op Mad Max en als je ziet wat de 70-jarige George Miller hier uit zijn hoed tovert, is dat meteen verklaard.

Het vraagt misschien eerst wel enige meegaandheid. In het eerste half uur van dit actiespektakel komt onze Max immers nauwelijks aan bod en weet Tom Hardy het cartooneske eigenlijk niet te overstijgen - hij komt met zijn bizarre gegrom later nog een paar keer in de buurt. Anderzijds valt het universum van George Miller best wel grotesk te noemen. De slechterikken zijn uitvergrote carnavalsfiguren, de voor de film speciaal gecreëerde vehikels zijn haast barokke kunststukjes en de acties van personages zijn zelden subtiel. Dan moet je als kijker niet gaan klagen over het gebrek aan realisme. Dit is een actie-opera!

Wat in wezen één lange achtervolging is, wordt door Miller met veel panache in beeld gebracht, met enkele adembenemende actiescènes tot gevolg. Het zand stuift razend op, banden gieren, motoren grommen woest. Er wordt gevlamd en gebruld, geschoten en geklopt en er klinkt daarbij meer dan één doodskreet. Deze film scheurt werkelijk voorbij aan een hels, vurig tempo en jaagt daarbij kerosine door je aderen. Maar je mag het gerust ook véél te luid en opgeklopt noemen. Het lijkt allemaal wat dun om een klassieker te vermoeden en nagelbijtend spannend wordt het nooit.

Visueel is de film bijna een huzarenstukje. Het meedogenloze geel van de dagscènes wordt grandioos afgewisseld met oogstrelende blauwe nachten. Een oud zeer is dat niet elke actiescène makkelijk te volgen is en op een bepaald moment oogt de cgi toch wel echt lelijk. Miller ging nochtans voor echte stunts en een miniem gebruik van computereffecten.

Niet gaan klagen over het gebrek aan realisme. Dit is een actie-opera!

Wat Mad Max: Fury Road finaal net iets sterker maakt is dat de hoop die het handvol vluchtelingen die met de hulp van Mad Max trachten te ontsnappen uit de klauwen van de lugubere Immortan Joe, ondanks die overdaad aan actie en de nadruk op montage en geluidseffecten, toch voelbaar wordt. Onze bonte groep, waaronder vijf nimfen - Hollywood kan Miller alvast niet beschuldigen te weinig vrouwenrollen te voorzien! - wordt gedreven door de verwachting dat het leven toch meer moet zijn dan je als slaaf in het zand te wentelen. Terwijl veel actieprenten slechts holle motivaties kunnen voorleggen aan hun protagonisten, lijkt de leidraad hier essentieel.

Miller werkte niet met een scenario, maar met een storyboard. Je kan er ook niet omheen dat de vertelling wel erg slordig is. Maar als we dan toch voor luid en snel moeten gaan in de cinema, valt dit soort bombastische gein te verkiezen boven vermoeiende comicverfilmingen als pakweg Avengers: Age of Ultron.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de