Lilo & Stitch

"'Lilo & Stitch' is een terugkeer naar de roots," beweert Disney. Geen gedoe met computers meer, neen: alles werd netjes met de hand ingekleurd. Of het een goede film is betreft een andere vraag. Samen met de computers keilde Disney immers alle leuke sidekicks, garant voor gegniffel bij de volwassen toeschouwers, overboord. Het resultaat oogt als een embryonale versie van Pokémon.

Hawaï. Lilo, een weesmeisje dat wordt opgevoed door haar oudere zus, vindt een vreemd wezen. Stitch is op zijn thuisplaneet een gevaarlijke crimineel die werd verbannen. Tussen de twee groeit een warme vriendschap. Inmiddels probeert een sociaal werkster Lilo in een gastfamilie onder te brengen. Dat zou een scheiding van Stitch betekenen...

'Lilo en Stitch' is in meerdere opzichten onconventioneel. Disney kieperde alle melige medleys overboord. In de plaats daarvan blijkt Lilo een hevige Elvis-fan te zijn, een passie die ze geregeld laat blijken door haar radiootje loeihard te zetten. Een verademing!

Ook de tekenstijl breekt met alles wat we van Disney gewend waren. "Een terugkeer naar Bambi," roepen de makers. Wij zouden eerder van tekenaars met een regressie naar hun eigen kleutertijd gewagen. Stitch lijkt verdacht veel op een onvolgroeide Pokémon. De menselijke personages zijn allen volslank, met een overdosis borsten en billen.

Is dit dan een slechte film? Hmm. Laat het ons zo formuleren: uw peuters gaan hier van genieten, leren en passant iets over Elvis en zullen met blinkende oogjes buitenkomen. Uzelf krijgt heimwee naar kleppers als 'Aladdin', 'Belle en het Beest', 'Fantasia 2000' en 'de Aristocats'. Wij blijven, met nauwelijks onverholen geduld, wachten tot Minoes in de videotheek ligt.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de