Lights in the Dusk

Als er één man is die het gezicht van de Finse cinema bepaald heeft, is het wel Aki Kaurismäki, die zijn in ellende en drank wentelende landgenoten in al hun tragiek al aan bod lieten komen in Drifting Clouds en The Man Without a Past. Die trilogie sluit hij nu af met Lights in the Dusk, een al even minimalistisch als aangrijpende exploratie van de zelfkant van de samenleving..

Hoofdpersonage is Koistinen, een nachtwaker die door iedereen genegeerd wordt. Zijn bullebakken van collega?s vinden hem een softie en vragen hem nooit mee uit om te gaan drinken. Zijn baas kan zijn naam maar niet onthouden. Als Koistinen ?Ga weg? te horen krijgt, kijkt hij zelfs niet meer op. Enkel de uitbaatster van het worstenkraam heeft een vriendelijk woord over voor Koistinen, maar dat lijkt hij dan weer nauwelijks op te merken. Alles lijkt te veranderen wanneer Koistinen een lieve dame ontmoet. Zijn leven zal al snel een andere wending nemen, alleen zit er een flinke adder onder het gras.

Kaurismäki is spaarzaam met emoties. Zijn protagonisten vertrekken geen spier, ondergaan hun lot schijnbaar willoos en spreken enkel het hoogst noodzakelijk uit. Dat staat een stevige en beklijvende film echter niet in de weg. Koistinen is net als de personages uit Kaurismaki?s vorige films, een verworpeling en als kijker voel je er beslist sympathie voor. Daar zit de slimme casting zeker voor iets tussen: doordat de hoofdrolspeler geen zwakheid etalerende loser is, maar een viriele Mickey Rourke-lookalike, wijt je het niet aan Koistinen zelf dat het hem allemaal tegengaat. Kaurismäki kruidt de ellende overigens wel met een droogkomisch sausje, maar het absurde van zijn vorige films ontbreekt.

Toch is Lights in the Dusk ook een afstandelijke film. Finnen huilen zonder tranen, en de emoties dien je er als kijker dus zelf bij te denken. De film is bovendien al even spaarzaam in stijl als in dramatiek, hoewel Kaurismäki de troosteloosheid wel tegengaat met een schitterende mise-en-scène. De pure kleuren, de magistrale belichting en de bedachtzame kadrering leveren oogstrelende tableaus op, die aantonen dat Kaurismäki een gepassioneerd cineast is. Hoe eenvoudig de plot ook, er is altijd wel wat te zien, zelfs al wordt Helsinki als een lege stad afgebeeld.

Het enige bezwaar tegen deze melancholische prent is dat we het allemaal al een keer eerder zagen. Toch is de wereld van Kaurismäki ? hoe onprettig ook ? eentje waarin we liever vertoeven dan in die van om het even welke Hollywoodcineast.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de