Les Herbes Folles

Alain Resnais is een erg actieve 87-jarige regisseur (Hiroshima, mon amour, L'amour à mort) die zich de laatste jaren vooral op lichtere genres zoals de bitterzoete komedie toelegde. Zijn laatste film Les Herbes Folles is gebaseerd op het boek L?Incident van Christian Gailly. De schrijver liet hem de vrije hand, omdat Resnais volgens hem eerder beelden componeert dan literatuur verfilmen. We zijn het in dit geval volkomen met hem eens. Het verhaal dat de regisseur verfilmde, is allerminst een coherent geheel hoewel de aanleiding veelbelovend leek.

Een Parisienne (actrice Sabine Azéma) wordt omschreven als een dame met ongewone voeten die niet eender waar schoenen kan kopen. In de volgende scène wordt haar handtas gestolen door een rolschaatsende dief en brengt ze de net gekochte schoenen terug naar de winkel. Een verhalende stem filosofeert dat het banale soms kan leiden tot ?dat valt te bezien.

Georges Palet (André Dussollier) vindt haar portefeuille terug en raakt gefascineerd door de mysterieuze vrouw die Marguerite Muir heet. Hij wil haar koste wat het kost ontmoeten.

Met deze verhaallijn kon Resnais heel wat kanten uit. Hij kiest er echter voor om ongeloofwaardige personages te creëren die ver van ons bed staan.

Georges blijkt een soort verstandshuwelijk met een jongere vrouw te hebben, heeft stalkingsneigingen, vertoont bizarre agressieve trekjes en heeft een passie voor luchtacrobatie die hij dan ook nog eens zelf in de praktijk brengt.

Marguerite is zowaar een tandarts met een pilotenbrevet die een Spitfire bezit. Het komt er op neer dat Georges en Marguerite elkaar uiteindelijk ontmoeten met de steun van de eega van Georges. De dialogen tussen hen gebruiken een te directe taal en er is helemaal geen chemie tussen Marguerite en Georges. Ook Marguerites goede vriendin en collega maakt kennis met het koppel en valt bij Georges blijkbaar ook even in de smaak. Uiteindelijk gaan ze allemaal samen naar een lokaal vliegveld voor een luchtdoop.

Les Herbes Folles is een zwakke poging om romantische fantasie te verfilmen. Resnais favoriete acteurs overtuigen ons geheel niet. Het is allerminst het zware Parijse accent van de protagonisten dat ons irriteert, maar wel de belachelijke ontsporingen van de verhaallijn in de slotfase van de film die helaas niet door de goede jazzy muziekscore van Mark Snow terug op de rails kan worden gezet.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de