Les Damnés de la Mer

Les Damnés de la Mer is een documentaire die de actuele polemiek rond overbevissing van de wereldzeeën onder de loep houdt. De film levert een beeld van de precaire situatie waarin vele Marokkaanse vissers zich bevinden, maar doet dit wat ons betreft toch net iets te braaf.

Essaouira was ooit de grootste haven voor sardines ter wereld, maar door de strenge quota is de vissersstiel er niet meer leefbaar. Wanhopig wijken vele vissers uit naar het zuidelijke Dahkla, om daar in een geïmproviseerd rommeldorpje in de woestijn te zitten wachten tot ze de zee in mogen. Maar die toestemming komt er maar niet. Ondertussen moeten de vissers toekijken hoe vlak voor de kust de ene grote internationale vissersboot na de andere passeert.

Het is van meet af aan duidelijk dat dit een strijd van David tegen Goliath is. De kleine sloepjes van de vissers - al zijn ze nog met velen - kunnen onmogelijk opboksen tegen de hoogtechnologische internationale vissersboten die de vis met tonnen tegelijk uit de zee halen. Dat deze lokale vissers aan de kant blijven wegens zogezegde bedreiging voor het visbestand, terwijl op het zelfde moment de internationale boten rustig hun gang kunnen gaan is duidelijk één grote farce. Maar de bedrijven betalen simpelweg goed geld aan de Marokkaanse overheid voor hun visprivileges.

De documentaire brengt het leven in armoede en frustratie in het geïmproviseerde vissersdorp in beeld met degelijk camerawerk, maar volgt ook een Zweedse vissersboot op de zee, met daarop ook enkele Marokkaanse loonarbeiders. Het perspectief dat jammer genoeg ontbreekt is dat van de Marokkaanse overheid.

Mede hierdoor zijn we al bij al zijn we snel uitgepraat en sleept de documentaire wat aan. Regisseur Jawad Rhalib kiest voor een objectieve registratie, maar wij hadden hem liever in dialoog zien gaan met de vissers om hen wat meer uit hun tent te lokken. Want de mensen voor de camera lijken zich allemaal bij hun lot te hebben neergelegd: ze klagen wel maar doen niets aan hun situatie. Ze ?wachten op betere tijden?, alsof die zomaar uit de lucht gaan komen vallen. Zelfs de vakbondvertegenwoordigers ogen bijzonder passief.

Een scherpere aanpak en dieper graven naar de verantwoordelijken (eventueel ook over een langere periode) had volgens ons deze documentaire nog een stuk sterker kunnen maken. Dat neemt niet weg dat het onderwerp een documentaire waard is, en Les Damnés de la Mer zeker zijn momenten kent en ons wereldbeeld weer wat bijkleurt.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de