Lena

Vier jaar nadat hij het tragikomische Aanrijding in Moscou op de wereld losliet, heeft Christophe Van Rompaey zijn nieuwste film klaar: Lena. Deze keer speelt het verhaal zich niet langer af in zijn geboortestad Gent maar dik honderdvijftig kilometer noordelijker in Rotterdam. Met een volledig Nederlandse cast werd ook het sappig Gentse accent ingeruild voor randstadnederlands. Het resultaat is een film van een gans ander kaliber. Lena bindt in op feel good maar compenseert ruimschoots met diepgang en ontroering.

Lena groeit op in een sociaal achtergestelde buurt als dochter van een Poolse migrante. Moederlief leidt haar eigen leven en vindt het vreselijk dat Lena met haar volslanke lichaam niet aan het schoonheidsideaal voldoet. Het meisje zoekt troost in linedance en in de armen van jongens. In ruil voor seks hoopt ze van hen liefde en affectie te krijgen. Tevergeefs. Tot ze de knappe Daan ontmoet en de droom werkelijkheid wordt. Hij verzekert Lena van zijn liefde en ze trekt bij hem in. Maar is hij wel 100 % te vertrouwen? En wat te denken van zijn vader Tom die als een raadselachtige schim door het huis dwaalt?

Emma Levie maakt met de vertolking van Lena een indrukwekkend acteerdebuut. Haar personage is veelzijdig en bewandelt doorheen de film een weinig evident leerpad maar de jonge actrice vertaalt dit moeiteloos in lichaamstaal en expressie. Vooral haar indringende blik blijft bij. In haar ogen sluimert een zweem van mysterie waardoor haar personage altijd een slag om de arm houdt: ware gevoelens blijven voor de buitenwereld verborgen. Ook de motieven van Daan en Tom blijven grotendeels verholen. Niels Gomperts camoufleert veel beweegredenen van de zoon door jeugdig enthousiasme en spontaneïteit aan de dag te leggen. Jeroen Willems blinkt uit in het etaleren van het ingehouden verlangen en de morele innerlijke strijdvoering van de vader.

Stilistisch maakt Van Rompaey intelligente keuzes door het geluid bij welgekozen scènes weg te filteren en te vervangen door stilte of zachte tonen. Hierbij weet hij melodramatische effecten te vermijden. Bij dansscènes bevestigt hij de camera op het lichaam van Lena met de lens recht op haar gezicht gericht. Op deze momenten bevindt de kijker zich in het oog van de storm en is er geen ontkomen aan het schier uitdrukkingsloze paar ogen dat los in het ijle staart.

Voor Vlamingen die een overdaad aan teringherrie en klerelijers vrezen, deze geruststelling: in Lena komt nog een Daan aandraven die voor een vertrouwd geluid zorgt. Letterlijk. Met ‘Swedish Designer Drugs’, ‘Housewife’ en ‘Icon’ putte Van Rompaey uit de hits van Daan Stuyven om de score vorm te geven. Don’t kid yourself: Lena is een parel.

Alexander Verstraete Helemaal (niet) akkoord? Lees de