Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain

Jeunet is een cultregisseur bij uitstek. In zijn vorige films, waaronder Delicatessen en het visueel overweldigende La Cité des Enfants Perdus, toont ie zich thematisch en visueel origineler dan wie ook. Dat werd vroeger al ingezien door de producers van de Alien-reeks, die hun inzicht meer dan bewezen door naast Ridley Scott (Blade Runner, Gladiator, Hannibal) en David Fincher (Seven, Fight Club) ook Jeunet te engageren.

Hier gaat het hoegenaamd niet om buitenaardse creaturen of om een dief van kinderdromen in een surrealistisch universum. We zitten midden hedendaags Parijs, op zoek naar de liefde. En toch weet de filmmaker unieke minimale special effects en een schitterende beeldtaal in het geheel te verwerken. Jeunet verrast met een warme subtiele romantische komedie, in de goeie zin van het woord. Het zeer grappige eerste kwartier toont de kindertijd van Amélie, gelardeerd met een voice over vol Franse verbale humor. Daarna zien we het jonge bedeesde meisje Parijs verkennen. Amélie leeft meer in haar verbeelding dan in het echte leven, tot ze een doosje met inhoud vindt en op zoek gaat naar de eigenaar.

Tautou is een zeer expressieve Amélie, in de Kassovitz die haar van weerwerk dient zou je, zijn plek van emplooi in de film terzijde, niet direct de regisseur van La Haine verwachten. Dé ster is hier echter Jeunet, die in dit 'kleine' filmpje zoveel mooie observaties stopt dat zelfs de grootste cynicus zal worden vertederd. En dat zelfs de grootste brulboei hier een milde glimlach tentoon zal spreiden, al was het maar om Amélies repercussies à la Mathilda van Roald Dahl te vermijden.

Als het goed is komt u de zaal uit met net dat beetje meer liefde voor het leven dan vooraf, en dat kan nooit kwaad. Wie een mooie, we zouden bijna zeggen 'lieve' Europese film voor jong en oud wil zien: spoed u naar de zalen!

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de