Lapland Odyssey

Genre: Komedie | Duur: 1u32 | Release: 1 Januari 2011 | Land: Finland, Ierland, Zweden | Regie: Dome Karukoski | Cast: Pamela Tola, Jussi Vatanen, Jasper Pääkkönen, Timo Lavikainen, Konsta Mäkelä

Roadmovies heb je in alle maten en gewichten, van serieuze films zoals Two-lane Blacktop en Easy Rider tot nonsens komedies als Eurotrip. Het Finse Lapland Odyssey, intussen al de vierde film van regisseur Dome Karukosi, weet zich veilig in het midden te nestelen. Karukosi wil met de film immers het maatschappelijk probleem van werkloosheid in Lapland (dat maar liefst 40% bedraagt) op een luchtige en entertainende aankaarten.

Het verhaal volgt Janne, een van de vele jonge werklozen, die bovendien ook nog eens te kampen heeft met luiheid. Wanneer zijn vriendin er genoeg van heeft, stelt ze hem een ultimatum: hij moet voor haar een digibox kopen tegen de volgende dag of ze verlaat hem. Omdat de enige elektronicazaak dicht is, onderneemt hij samen met zijn twee beste vrienden, ook werkloze nietsnutten, een tocht van 200 km om een digibox te bemachtigen. De tocht verloopt echter niet zo vlekkeloos als verwacht en gaat het van kwaad naar erger.

Door de mix van humor en sociaal engagement, doet Lapland Odyssey soms denken aan de films van Aki Kaurismäki. Maar Karukosi heeft nog wat te leren die andere Fin. De film heeft vooral te kampen met een te kuntsmatig en vertrouwd  verhaal. Zo zijn de gelijkenissen met de films van Judd Apatow (Pineapple Express, Knocked Up) of Todd Philips (The Hangover) nooit veraf. Maar hoewel onvolwassen mannen en bijvoorbeeld ook seks hier een rol spelen, weet de film stand te houden en nooit te vervallen in puberale humor. De geloofwaardigheid van het verhaal voor de kijker wordt tijdens de rit ook lichtjes op de proef gesteld. Als je je zou afvragen hoeveel en hoe erg het kan mislopen op één nacht, blijkt dit wel bijzonder veel te zijn en net hier speelt de kunstmatigheid van het verhaal parten.

Gelukkig geeft de Laplandse setting de film wel een eigen identiteit, wat het geheel ten goede komt. Zo behandelt de regisseur zijn personages met een bepaalde oprechtheid en bezorgdheid. Door hun problemen aan te kaarten vraagt hij ook de kijker om sympathie op te brengen voor het ongelukkige lot van Janne en zijn werkeloze vrienden. Bovendien levert het gebruik van het besneeuwde landschap enkele prachtige beelden op, zeker wanneer het noorderlicht er bij komt kijken. Hier bovenop bevat de film ook nog enkele geniale scènes, zoals de vechtscène buiten een bar waarbij de camera statisch binnen blijft staan of het deus ex machina moment op het einde van de film, dat voor de verandering wel eens geslaagd is dankzij zijn absurditeit.