La Vie d’Adèle - Chapitres 1 & 2

Genre: drama | Duur: 2u59 | 2013 | Release: 9 Oktober 2013 | Land: Frankrijk | Regie: Abdellatif Kechiche | Cast: Adèle Exarchopoulos, Léa Seydoux

Niemand had bijzondere verwachtingen van “die film met die lange titel” toen La Vie d’Adèle - Chapitres 1 & 2 op het afgelopen filmfestival van Cannes speelde. De film was nipt afgeraakt voor het festival – enkel de opening credits waren nog afwezig. Na de eerste screening begon de buzz echter; plots werd de film door iedereen als de gedoodverfde winnaar beschouwd. En ondanks controverse over de expliciete seksscènes in de film, gebeurde dat ook. Vijf maanden na het festival is de Gouden Palm-winnaar in onze zalen te zien. Is de film de buzz en de controverse waard? Ja en niet echt, in die volgorde.

Centraal staat Adèle, een 17-jarig meisje dat, zoals tieners neigen te doen, naar school gaat, het met vriendinnen over jongens heeft en met haar ouders spaghetti eet. Er lijkt niet erg veel aan de hand, tot Adèle door de straten van Lille een blauwharig meisje, arm in arm met een ander meisje, ziet lopen. Vanuit haar coup de foudre evolueert gestaag een liefdesrelatie tussen de twee jonge vrouwen. Maar dat is slechts hoofdstuk 1.

Deze Franse film van Abdellatif Kechiche toont op een niet-bijzondere en daardoor bijzondere manier een stuk van Adèles leven. Eerder dan de onderwerping van een personage aan een filmplot, heeft Adèle hier als het ware de leiding over het verloop van de film. In het begin zorgt dat voor wat desoriëntatie – het is onduidelijk welke richting de film uitgaat en wat de thema’s zijn. Na het eerste uur (de film duurt drie uur) wordt het brandpunt echter bereikt en blijft het verhaal bij Adèle en Emma. Desondanks blijven kleine, onafgewerkte draadjes, nutteloos voor de plot, gesponnen. In het tweede hoofdstuk worden de scènes langer en de teneur zwaarder. La Vie d’Adèle ontmaskert zich als een studie van de eerste grote liefde, in al zijn schoonheid en avontuur, verwarring en pijn.

Van het scenario heeft deze film het niet onmiddellijk, dan wel van de regie en de vertolkingen. De Gouden Palm ging dan ook niet enkel naar regisseur Kechiche, maar ook naar zijn beide hoofdactrices. Adèle Exarchopoulos maakt een onstuitbare indruk als het gelijknamige hoofdpersonage. Ze maakt van Adèle een gelaagd, natuurlijk, schoon mens – tegelijk mooi en slordig, stil en stoer, zoekend en berustend. En mochten wij Léa Seydoux nooit hebben zien spelen als het frêle meisje in La Belle Personne of de stijlvolle vamp in de vierde Mission: Impossible, wij hadden nooit geloofd dat ze iemand anders dan de androgyne Emma zou kunnen zijn.

En tja, die seksscènes. Die zijn expliciet (volgens wikipedia werden fake genitaliën gebruikt) en lang. En soms op het randje van lachwekkend. En ook niet helemaal en volledig nodig. Tegelijk hadden wij nooit het gevoel dat ze er waren om te shockeren, dan wel om de passie tussen de twee vrouwen te tonen – zie ook Lust, Caution uit 2007. De auteur van de strip Blue Angel, waarop de film gebaseerd is, haalde nogal uit naar de bewuste scènes.

Laat ook de lange speelduur geen obstakel wezen – wij hadden nog wel een chapitre 3 en 4 kunnen smaken –, want de film hapt binnen als een soap. Het episodische karakter, waarin tijdssprongen zonder duidelijke afbakeningen gemaakt worden, zorgde ervoor dat wij mee op wandel gingen door het leven van Adèle. Desondanks was onze emotioneel reservoir uitgeput toen wij de zaal uitkwamen.

Bij deze zetten wij de buzz graag verder. Nu is het aan jullie.