La Tête de Maman

Hoofdpersonage van dit magisch-realistisch verteld drama is de vijftienjarige Lulu. Ze beleeft een typisch turbulente tienertijd, waarbij vooral de omgang met het andere geslacht voor ergernissen zorgt. Dat Lulu?s moeder er niet bepaald vrolijk bijloopt, speelt natuurlijk ook een grote rol. Het mens klaagt steen en been over haar gezondheid en lijkt allesbehalve gelukkig. Lulu lucht haar hart bij haar idool Jane Birkin, met wie ze in haar fantasie gesprekken voert. Wanneer Lulu op een dag in de kelder een oud filmpje vindt waarop haar moeder zich letterlijk blootgeeft en daarbij straalt van geluk, stelt ze zich tot doel haar moeder opnieuw aan het lachen te brengen. Daarvoor moet ze in het verleden gaan graven.

Zo ontwikkelt zich een charmante combinatie van familiedrama en lichtvoetige komedie, die in de verte wat aan Le Fabuleux Destin d?Amélie Poulain doet denken. Ondanks haar gebrek aan ervaring weet debutante Carine Tardieu perfect de balans te vinden tussen tragiek en humor. De mooi uitgewerkte personages volgen een stevige dramatische lijn, opgebouwd rond de relatie tussen verschillende generaties die elkaar trachten te begrijpen (ook de oma speelt een rol in het gebeuren) maar ook rond de groeipijnen van een tienermeisje. De seksuele ontdekkingstocht van Lulu is daar een onderdeel van. Gelukkig worden er voldoende adempauzes genomen om de film niet te zwaar op de hand te maken.

De jonge hoofdrolspeelster Chloé Coulloud wikkelt de kijker trouwens moeiteloos om haar vinger. Dat ze de uitstraling heeft van een jonge Scarlett Johansson zit daar voor iets tussen. Karin Viard, die de moeder speelt, zet eveneens een prachtprestatie neer. Het valt ook niet te onderschatten hoe de op het eerste gezicht weinig charismatische Kad Merad het verhaal weet te beïnvloeden, in de rol van een nogal onwaarschijnlijk droomprins. En Jane Birkin speelt uiteraard zichzelf.

Uiteindelijk heeft Tardieu het dus mooi voor mekaar gekregen een niet meteen heel complex, maar toch vakkundig onderbouwd, ongewoon relaas te brengen waarbij ze een zekere realistische, psychologische spanning combineert met sprookjesachtig escapisme. Het resultaat is een verfrissende en innemende film geworden die een sobere zomerdag zo weet te kleuren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de