La Rabia

In deze Argentijnse film staat een kleine boerengemeenschap centraal. Een van de personages is een vrouw die haar echtgenoot met diens vijand Pichon bedriegt. Hun dochtertje Nati is stom, maar laat zich van tijd tot tijd iets opmerken door een oorverdovend gegil of door al haar kleren uit te trekken. De zoon van Pichon is een hardwerkende jongen, die heel wat tijd doorbrengt met het meisje. De personages leven in de kleine, afgesloten gemeenschap La Rabia en ook als kijker blijven we met ogen en oren binnen de grenzen van het dorpje.

Qua verhaal zou je La Rabia kunnen bestempelen als een soap, met uiteenlopende personages op een beperkte oppervlakte, diepgewortelde vetes en ontspoorde veronderstellingen van het soort jouw-hond-heeft-mijn-kippen-opgegeten. En uiteraard ontbreekt ook het klassieke element van het bedrog niet. Maar de plot heeft de kracht noch de epiek om een film lang te boeien.

Het benoemen van La Rabia als een soap dekt, gelukkig, allesbehalve de lading. De stijl sluit immers aan bij het naturalisme en sluit elke vorm van glamour uit. Rauw is het woord dat vaak in een adem wordt genomen met deze film, want de kijker wordt niet gespaard van de hardheid van het leven in La Rabia. Zo krijgen we uitvoerig het proces van een slachting te zien, maar ook de verboden, beestachtige seks tussen de vrouw en Pichon wordt ongecensureerd getoond. We lijken verder dan ooit van de soap te staan. Qua visuele stijl valt vooral de belichting op. Het plattelandsdorp wordt getoond in een mistig licht dat je enkel bij zonsopgang of ?ondergang ziet, en ook ruikt en voelt. Het boerenleven in Argentinië is hetzelfde als in België: mooi op de vuilste manier.

Een film als La Rabia draagt dan ook bij tot de recente opleving van de Argentijnse cinema, met een genre dat we niet automatisch bij Zuid-Amerika plaatsen. Wie dus nog eens een frisse neus wil nemen, gaat nu best naar de bioscoop.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de