La chispa de la vida

Als er één zekerheid is in het leven, dan is het dit wel: als Álex de la Iglesia een nieuwe film draait, dan zal deze te zien zijn op het BIFFF. Vorig jaar opende hij het festival met Balada Triste de Trompeta en dit jaar mochten wij ons verheugen op La chispa de la vida. In deze satire richt hij zijn pijlen op de sensatiezucht van de media en de politiek, maar ook op de maatschappelijke toestand in het huidige Spanje.

Roberto Gomez, de bedenker van de succesvolle Coca-Cola campagne ‘La chispa de la vida’, heeft namelijk hetzelfde probleem als een groot deel van de Spanjaarden: hij is werkloos en zit zonder geld. Nadat hij afgewezen wordt door een reclamebureau, besluit hij een bezoek te brengen het hotel van zijn huwelijksnacht. Dit is echter omgebouwd tot een museum. In het aanliggende amfitheater krijgt hij een bizar ongeluk en doorboort een ijzeren staaf zijn hoofd. Roberto ziet een uitgelezen kans om zijn slag binnen te halen door zijn verhaal aan de hoogste bieder te verkopen.

Het script van Randy Feldman was oorspronkelijk bedoeld voor een Hollywoodfilm, maar hiervoor bleek het te uitdagend te zijn. Gelukkig kwam het in handen van de eigenzinnige de la Iglesia, die er met zijn verfilming een frontale aanval op het kapitalistisch systeem van maakte. De film is doorspekt met sociale commentaar en stelt tal van ethische vragen rond het media- en politieke systeem. De la Iglesia zou zichzelf niet zijn als hij er ook de nodige dosis (morbide) humor en excentriciteit insteekt. Toch blijft hij in vergelijking met zijn vorige films eerder ingetogen.

De film flirt wel constant met het melodrama en naarmate het verhaal vordert neemt het tragische element steeds meer de overhand

De film flirt wel constant met het melodrama en naarmate het verhaal vordert neemt het tragische element steeds meer de overhand. De exuberante visuele stijl en meeslepende muziek van de film zijn hiervoor zeer passend. Ook de ironische setting van het amfitheater, waar het grootste deel van de film zich afspeelt, is bijzonder goed gevonden. Het is wel spijtig dat de personages vrij stereotype en te eendimensionaal zijn. Enkel Roberto’s vrouw, gespeeld door een voortreffelijke Salma Hayek, vertoont enige vorm van diepgang. Los daarvan speelt de cast meer dan degelijk, en is vooral de voormalige TV-ster José Mota de ontdekking van de film.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de