Komm Näher

We volgen drie zussen in een donker Berlijn. Hun levens verlopen enigszins choatisch en in de miljoenenstad komen ze elkaar zelden tegen. De een is bezorgd om haar carrière, de ander probeert de eindjes aan elkaar te knopen terwijl ze aanpapt met een politieagent en de derde lijdt onder een loodzwaar generatieconflict met haar dochter.

Alle drie de vrouwen staan op een punt in hun leven waar ze moeten kiezen tussen hun eigen geestelijke emotionele rust en het welzijn van zij die in hun omgeving leven. Die verscheurende tweestrijd tussen egoïsme en altruïsme leidt tot vereenzaming en isolatie. Door de kille portrettering van de Duitse hoofdstad voelt die afzondering bijzonder angstaanjagend aan. Want Berlijn heeft in een film zelden zo koud en afstandelijk aangevoeld als in Jopps prent. En dat is geen verdienste, spijtig genoeg.

Maar misschien ligt het niet enkel aan de beeldregie, de locatiekeuzes en de ietwat sombere fotografie dat Komm näher zo?n afstandelijke indruk nalaat. Veel is ook bepaald door het tekortschietende scenario. Het komt met horten en stoten op gang en na lange tijd blijft het ritme op een twijfelende rochelhoest hangen. Door dat sputterende tempo laat het scenario je niet echt toe in de alledaagse wereld van de drie zussen binnen te treden. De drie nogal cliché verhaallijnen doen daar ook geen goed aan. Zo kan je al van ver zien afkomen dat de lastpak en de flik het met elkaar wel zien zitten en dat de rijke, succesvolle zakenvrouw niets van haar gezin overhoudt. Verder is het ook maar evident dat de ouder wordende moeder het door een bizar toeval weer bijlegt met haar zwaar puberende dochter.

Alles bij elkaar is Komm näher een optelsom van gemiste kansen en een bewijs dat mozaïekfilms niet altijd een sleutel tot succes zijn.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de