The King of Kong

Een film die draait om topscores in het oude arcade videospelletje Donkey Kong, kan dat wel echt enigszins interessant zijn? We hadden vooraf onze reserves, maar het antwoord is volmondig: "reken maar van ja!". The King of Kong is een erg leuke variant op films waarin de underdog centraal staat, en een film waar ook mensen die nooit videospelletjes hebben gespeeld zeker van zullen kunnen genieten.

Het verhaal begint in 1982, wanneer de jonge Billy Mitchell een monsterscore behaalde op Donkey Kong. Meer dan twintig jaar later is nog steeds niemand in de buurt van het record gekomen, en Mitchell heeft zich ontwikkeld tot een succesvol zakenman. Dan komt Steve Wiebe op de proppen, de meest vriendelijke en relaxte guy next door die u zich maar kunt indenken. Na zijn ontslag legt hij zich toe op Donkey Kong en verbreekt zowaar het ongenaakbaar geachte record. Maar omdat Billy Mitchell nauwe banden heeft met Twin Galaxies, de organisatie die alle arcade topscores bijhoudt, blijkt het helemaal niet gemakkelijk om deze score erkend te krijgen.

Wie ooit van deze oudere games (Keen, Sam1, California Games, Super Mario Bros., Mario Cart, Street Fighter, Mortal Combat) heeft gespeeld, weet dat deze ondanks (of net dankzij) hun eenvoud behoorlijk verslavend konden werken. Ook waren deze spelletjes vaak behoorlijk moeilijk en moest je heel wat uren investeren enkel om ze onder de knie te krijgen. Er blijkt nu een harde kern te bestaan van mensen wiens leven draait rond deze games, en in deze community biedt The King of Kong een inkijk.

De film spitst zich toe op de strijd van Billy versus Steve, maar geeft daarbij een enigszins eenzijdige belichting. Billy Mitchell wordt geportretteerd als een onwaarschijnlijk narcistisch figuur, die de ene hilarische oneliner na de andere ten berde brengt. De underdog kan natuurlijk altijd al op sympathie rekenen en de documentaire is zo slim opgesteld dat je gewoon niet anders kan dan supporteren voor de goedaardige familieman Steve.

Ontroerend om te zien is hoe de vrouw van Steve hem uiteindelijk steunt in zijn queeste ?duidelijk pas na ettelijke ruzies?, omdat ze inziet hoe belangrijk het is voor hem. Onvoorwaardelijke liefde krijgt hier een geheel nieuwe invulling. Erg grappig is ook dat de relativering uiteindelijk van de kinderen moet komen, die niet helemaal snappen waarom dat computerspelletje nu precies zo immens belangrijk is.

We krijgen verder ook dieper inzicht aangereikt wat betreft de drijfveren van de gamers. In een maatschappij waar je al enorm je best moet doen om boven de middelmaat uit te steken, bieden computerspelletjes de kans om toch nog ergens in uit te blinken. En ook al wordt je prestatie slechts door een kleine groep van mensen als betekenisvol aanzien, toch kan het voor je eigenwaarde een grote rol spelen.

Het is dan ook vaak erg grappig om te zien hoe belangrijk dit hele verhaal is voor de mensen die voor de camera worden opgevoerd. Bij de mensen die dagelijks met oude videospelletjes bezig zijn, zitten logischerwijs heel wat vreemde snuiters, maar door hen zo gepassioneerd te horen spreken krijg je toch sympathie voor hen en wordt je meegezogen in hun besloten wereld. The King of Kong zorgt er zo voor dat niemand (op Mitchell na) al te hard geridiculiseerd wordt, en vindt een goede balans tussen humor en begrip. Er wordt zo een bescheiden maar zeer aangename documentaire afgeleverd die je met een goed gevoel de zaal doet verlaten (en de lichte drang opwekt om toch maar weer een paar oude videospelletjes uit de kast halen).

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de